Leuk
Hun vader is werken dus zit ik alleen met ze om de tafel. Volgens goed gebruik is de avondmaaltijd hét moment dat ze allemaal even hun verhaal doen. Meestal is er nauwelijks sturende begeleiding nodig als ze elkaar vertellen wat ze die dag beleefd hebben. Slechts af en toe moet de jongste iets geremd worden in haar enthousiasme om zo de anderen ook de gelegenheid te geven. Ook nu vertelt ze weer honderduit over de kookworkshop waar ze die dag met school is geweest . Haar iets oudere zus laat haar even begaan, al wil ze zo graag ook even vertellen over haar dag en de dansvoorstelling waar ze aan werkt. En ook broerlief popelt. Haar oudste zus is naar NEMO geweest. Met school. Maar zij vertelt meestal weinig.
Mijn lieve in zichzelf gekeerde zwijgertje . Als je haar vraagt hoe het vandaag was, zegt ze ‘leuk’ terwijl ze langs je heen lijkt te kijken. Hooguit wat vaag glimlacht. Vraag je door dan moet ze ineens naar de wc of loopt stoïcijns naar de tuin om op de schommel te gaan zitten. Dan had je ‘leuk’ maar gewoon genoeg moeten vinden.
Druk
Ons gezin is druk, misschien wel te druk voor haar, dachten we vaak. En zochten regelmatig naar mogelijkheden rust en ruimte voor haar in te bouwen. Maar aan de andere kant lijkt ze al die babbelende anderen ook wel weer gezellig te vinden. Ze geeft het meestal zelf aan wanneer het haar te veel is. Sluit zich af. Trekt zich terug. Loopt even weg. Praat wat in haar zelf.
“Die zaal hadden de anderen dus gewoon niet gezien” Ik hoor dat ze wat mompelt, maar dat doet ze regelmatig. De jongste vertelt door, tot het ineens harder en dwingender klinkt: “We hadden die zaal eerst niet gezien, maar eigenlijk was ie de leukste.” Ik maan met mijn hand de anderen tot stilte en vraag voorzichtig: “o ja.. welke zaal was dat dan?” Ik verwacht een “oh niks” en een afwezige blik Maar wat volgt is een heel gedetailleerde beschrijving van de zaal achter de muur, waar ze eerst niet in waren geweest met de klas, maar zij zelf later wel. Waar potjes staan met embryo’s op sterk water. Siamese tweelingen, mens en dier, heeft ze gezien. Wat erbij stond geschreven. Hoe ze opgesteld waren. Wat er opviel.
Mijn hart danst
En waar ze normaal zoveel moeite heeft om de juiste woorden te pakken, de formuleringen rond te krijgen en het dan ook nog goed gevorm haar mond uit te laten klinken, lijkt ze er nu zo bij te kunnen. Met een warme gloed in haar ogen lijkt het alsof er een deur open is gegaan in haar hoofd , het slot er af is. Of de info die er wel inzat, er nu ook uit kan. Alsof er zomaar ineens op de juiste knop is gedrukt. Ze praat niet heel natuurlijk. Maar zeker niet hakkelend en zoekend. Het is ergens een iets te complex geformuleerde taal voor een kind. “De daar tentoongestelde verzameling zou zeker wat zijn voor opa ook om te gaan bezichtigen al zal het voor hem met als zijn drukke werkzaamheden niet makkelijk zijn tijd vrij te maken” Ze vertelt honderduit. Ook ander zalen en ‘attracties’ bij NEMO komen aan bod. Haar jongere zus die er ook eens was, vraagt naar een attractie die ze zich herinnert. Ik baal van haar onderbreking, bang dat de magie nu verbroken is en ze uit haar concentratie zal zijn. Maar ze reageert heel adequaat. Gaat het gesprek met haar zus aan. Samen lachen ze om iets. Ik hoor niet wat. Ik kijk alleen maar, vol verbazing. Ook over alle feiten en weetjes die eruit komen. En meer nog de redeneringen en bevindingen. Zelfs haar jongste zus zit muisstil te luisteren. Mijn hart danst.
Als ’s avonds haar vader thuiskomt kan ik niet wachten het te vertellen. NEMO was de knop!! juich ik hem toe. Je moet haar morgen vragen hoe NEMO was. Je wilt het niet weten, maar ze praatte ineens volop en met zoveel kennis en verstand van zaken. Alsof ze alle informatie daar opgezogen heeft. In prachtige volzinnen. Vol energie!
Leuk
Bij het zaterdag-ontbijt de volgende ochtend kan ik niet wachten om het hem te laten zien. “Vertel nog eens hoe NEMO was, pap wil het ook zo graag weten” vraag ik haar uitnodigend. “Leuk” zegt ze kort en kijkt me wat verstoord aan. Ik lees een “mens dat heb ik toch al verteld” in haar ogen als ze opstaat en in de tuin de schommel op gaat zoeken… Ze is weg…Ze is weer weg..
Even valt het stil aan tafel. Haar zus legt een hand op mijn arm en lacht me begrijpend en bemoedigend toe. Haar jongste zusje ziet haar kans schoon nu er dan toch niet over NEMO gepraat wordt. Vol vuur vertelt ze haar vader over de kookworkshop.
NEMO
’s Middags neemt haar vader de oudste apart. Ze wil zelf een verslag schrijven over dit uitje
voor school. Hij helpt bij de opzet en dan komt ze langzaam weer los. Bedenkt zelf hoofdstukjes en onderwerpen erbij . Even gloeit het vuur weer op. Zelf zoekt ze online plaatjes erbij. Het wordt een mooi verslag. En we beloven haar er gauw eens met zijn allen er heen te gaan.
Kunstjes worden niet vertoond en vaste knoppen zijn er helaas niet. Maar het is het zo waard te blijven zoeken naar de juiste cijfercombinatie om af en toe die deur naar de schatkist vol open te laten gaan.