Deel 1 Nederlandse Les : Te Lief….Extra Broer

images

 

Ik ga proberen mijn ervaringen met de Nederlandse Les die ik geef aan Syrische Studenten (vluchtelingen zo u wilt) op te schrijven. Ivm chronisch tijdgebrek heb ik geen idee hoe ver ik kom, maar ik ga een poging wagen. Ik begin even met een stukje geschiedenis.

 

 

Deel 1: Extra Broer

 

Graatmager vol vliegen

Ik zat op de lagere school dus het moet alweer een decennia of 3 geleden zijn geweest. De periode waarin we wereldbollen inkleurden met poppetjes uit allerlei culturen in feestelijke klederdracht eromheen, hand in hand. De periode waarin er veel speciale aandacht was voor Ethiopië, want daar was hongersnood. Foto’s van graatmagere kinderen, met een te weinig aan zorg en eten en een teveel aan vliegen, staan tot op de dag van vandaag op mijn netvlies gebrand.

Stabiel

Hij was een jong ventje, werd bij mijn broertje in de klas geplaatst, was net met zijn moeder in Nederland vanuit de Ethiopische hel. Hij woonde met haar in een vluchtelingenhuis. Een plek vol met volwassen mannen, die zich volop verveelden en rondhingen. Een plek die, zo had zijn moeder al snel door, niet ideaal was voor jonge jongetjes. Na een oproep onder de schoolouders, die eerst niets op leek te leveren, besloot mijn moeder zich aan te melden hem in huis te nemen. Waar plek is voor 4 kinderen is plek voor 5 kinderen. Zo kon hij in een veilige stabiele omgeving de Nederlandse taal en gewoontes leren kennen.

Een paar jaar woonde hij bij ons. Werd hij deel van ons gezin. Mijn kamer kreeg hij. Ik ging bij mijn zus. Samen met mijn broertje vormde hij een grappig duo. Twee ventjes van een jaar of tien. Onafscheidelijk.  Af en toe ging hij bij zijn moeder logeren. Maar naarmate de tijd verstreek en zijn moeder in het vluchtelingenhuis een nieuwe vriend opduikelde, werd dat minder en minder.  Mijn moeder hield contact met de vluchtelingen-organisatie die alles regelde, maar dat verliep niet altijd even soepel.  Wij mochten (in verband met privacy) absoluut geen info over zijn verleden ontvangen. Ook niet nadat hij regelmatig ‘s nacht gillend en rillend wakker werd, en huilend bij mijn ouders in bed kroop. Of nadat hij op de voetbalvereniging  (we hadden geregeld dat ie bij  mijn broertje in het team kwam) gedoe kreeg omdat hij per se niet mee wilde douchen naderhand.  Mijn moeder sprong overal in. Regelde, verzorgde, vertroetelde. Het werd een steeds vrolijker mannetje. Helaas bleef zijn moeder steeds langer weg.  We begrepen dat zij financiële steun kreeg van de overheid voor de zorg van haar kind, maar daar zagen wij in ieder geval nooit wat van.  Al geloof ik dat mijn ouders er wel eens naar geïnformeerd hebben.  We leerden hem schaatsen en zwemmen.  Ik overhoorde hem zijn huiswerk en las veel voor. Maar hij kreeg ook extra bijlessen bij een speciale bijles juf. Hij was gek van de DJ Kat van Linda de Mol op MTV.

Reality Check

Op een goede dag was zijn moeder terug.  Met vriend. Poeslief. Ze aten een paar keer mee. Ze kookten een keer voor ons in ons huis.  Ze namen hem mee om bij hen te logeren. En toen zagen we hem ineens twee weken niet.  Na lang aandringen bij de hulpinstanties bleek dat ze op het punt stonden naar Canada te gaan. Hoe weet ik niet precies, maar mijn moeder heeft afgedwongen dat hij in ieder geval zijn klasgenoten, zijn bijlesjuf (die zoveel kostbare tijd in hem stak) en ons als gezin gedag kon zeggen.  Kort maar krachtig. Daarna namen ze hem mee en is er op onze pogingen tot contact nooit meer gereageerd. Ik denk dat mijn moeder er nog meer verdriet van heeft gehad dan wij. Maar ze sprak er zelden over.

Lief of naïef

Voor ik besloot de Syrische mensen te gaan helpen heb ik lang met mijn moeder gepraat. Over gebruik en misbruik.  Over té lief en té naïef.

“Als je iets doet om bedankt te worden, om er zelf een goed gevoel van te krijgen, om later tastbaar de vruchten van je werk te zien: doe het niet!” zei mijn moeder. “Maar als je op heel kleine schaal iets wil betekenen, een heel klein verschil wilt maken, als je oprecht aardig wilt zijn en niet perse aardig gevonden wilt worden, als je anderen tot een zegen wilt zijn, je geloof in het goede niet wilt verkondigen maar oprecht wilt uitdragen, laat dan niets je tegen houden”

Of zoals mijn vader vroeger altijd zei:  “Er is maar 1 manier om zeker te weten dat niet ieder mens op de wereld volkomen rot is. En dat is zelf anders zijn.”

Dit bericht is geplaatst in Blog. Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.