“Nou dan zie ik u bij de diploma uitreiking!” Hij steekt zijn hand uit om gedag te zeggen. Ik wil mijn hand optillen om de zijne te schudden, maar vertraagd dringt door wat hij zegt! En even blokkeert alles in mijn lichaam. Ik verstijf. Kennelijk doorgrondt hij het rare moment van hapering, of misschien is het iets in mijn gezichtsuitdrukking dat me weggeeft. In ieder geval lijkt hij mijn gedachten te raden. Hij lacht ontspannen en voegt er vrolijk aan toe: “Een beetje vertrouwen in uw dochter hoor, zo’n bijdehante meid, kom op !”
Morgen wordt ze 19 en dit was de laatste tafeltjesavond (of tienminutengesprek) van dit jaar. De allerlaatste van de hele school periode als ze slaagt…als ze slaagt. Ik durf het nog niet te geloven. Houd liever nog even een slag om de arm. Er kan nog van alles misgaan. Er moet nog een examen periode. De moeilijkste. Ze is er nog niet.
Drie jaar geleden begon ze op deze VMBO school . Na een lange intensieve strijd die al in groep 1 van de basisschool begon en ons via regulier naar speciaal onderwijs leidde. Tot aan een half jaar thuis zitten aan toe. Want niemand zag het zitten. Niemand durfde het aan. Hele rijen mappen heb ik staan van alle voorgaande gesprekken op scholen, met docenten, met besturen, met begeleiders. Bij alles wat -bij de brand die we hadden- verloren ging, bleef dit ongeschonden. Helaas! zou ik bijna zeggen. Want wat heb ik getwijfeld om het zelf dan allemaal maar weg te gooien bij het herinrichten van het huis. Een schone lei! Ik kon het niet. Bij het doorbladeren, tijdens het afwegen, werd ik de gesprekken weer in gezogen. Terug de tijd in. Met het risico in een zoutpilaar te veranderen. De eindeloze verslagen met daarin de nadruk op wat ze niet kon en vooral de al dan niet goedbedoelde waarschuwingen aan het adres van ons; de ouders. Realiseer wel dat…Wees er van bewust dat.. begrijp wel dat.. Ga ervanuit dat…. U moet niet denken dat… Het indekken.
Er spreekt weinig vertrouwen uit al die verslagen. Waar privé ingehuurde hulp en een enkele gouden therapeut nog de kracht in haar wilden zien, leek het of docenten ons vooral willen doordringen van het feit dat het kansloos was. Hun gebrek aan vertrouwen in haar kunnen is af en toe zelfs pijnlijk voelbaar door geschreven adviezen heen.
Wij hadden als ouders natuurlijk veel onzekerheid, angst soms, hoe het later moest. Maar voelde wel altijd een diep soort vertrouwen. Vertrouwen dat ze het op de een of andere manier zou redden. We waren blij met het vertrouwen dat de school ons schonk toen ze drie jaar geleden na een lange zoek- en smeektocht het daar dan toch mocht gaan proberen. Zwaar omringd door de mitsen en maren. Eigen risico. Wij waren het als ouders die moesten duwen en trekken. Niet alleen aan haar, maar vooral ook aan het schoolsysteem. Anderen overtuigen dat ze het echt wel kon. Smeken om geduld, bidden om begrip en vragen om dat zo waardevolle vertrouwen. En vol “zie-je-wels” als ze goede cijfers haalde. Als ze overging. Wij wisten het wel dat ze het kon! Ha!! Wij wel. Wij hadden niet getwijfeld aan haar kunnen!
Nu staat daar tegenover me ineens een docent, “een strenge hoor” had mijn dochter mij toevertrouwd. Maar ik vind hem vrolijk en ontspannen. Een lid van ‘het systeem’ dat meer vertrouwen heeft in mijn dochter dan ik. Die me met zijn lach troost, bemoedigt en berispt. “Een beetje vertrouwen in uw dochter hoor, kom op !”
Ik kan hem wel zoenen. En als ze straks slaagt (als.. ik durf er helaas gewoon nog niet van uit te gaan) doe ik dat misschien ook wel. En als ze niet mocht slagen: ook! Want het gaat niet om dat papiertje. Het gaat om willen zien dat er potentie in zit en moed tonen daar mee aan de slag te gaan. Het gaat er om het kind vertrouwen te schenken.
Morgen wordt ze 19. En als we toasten zal ik in gedachten een dronk uitbrengen op deze docent en alle docenten, met name die in het speciaal onderwijs, die bereid zijn een stapje verder te gaan, zonder continu op de rem te gaan staan. Die zoeken naar wat lukt en dat ook durven uitdragen. Een dronk op docenten die het verschil maken! Dank jullie!