Een man om U tegen te zeggen…

pap1Terwijl ik vol trots mijn net verkregen rijbewijs laat zien, staat hij afgeleid in zijn bureaula te rommelen. Het was mijn moeder die de rijlessen en de praktische zaken regelde, maar toch sta ik te popelen het hem te laten zien. Uit zijn la vist hij de sleutels van zijn Mercedes, de mooie maar onhandig lange wagen wat zo’n beetje zijn vijfde kindje is, en reikt ze me aan. Ik twijfel, niet begrijpend, vol verbazing en sla het af. Geen haar op mijn hoofd die daarover denkt of dat durft. Maar het is geen vraag. Het is een opdracht: voor zijn bedrijf moet er een pakje naar Rotterdam, zo heeft ie voor me bedacht. ‘Nee’ is geen optie. Als ik 2 uur  later de vuurdoop overleefd heb en uitgebibberd weer in Oegstgeest terug ben met de wagen, mag ik hem mee om vriendinnen op te halen.

Vandaag wordt hij 69, mijn vader. En ik herinner me hoe hij mij als klein meisje mee nam op reis. Hoe hij zei dat ik van hem best frisdrank mocht bestellen. Hoe ik zei dat ik de taal niet sprak en niet durfde. Hoe hij schouderophalend  antwoordde dat het dan wel een dorstige reis zou worden. En hoe ik nu dus dankzij hem -ondanks zijn verwoede pogingen mij wijn te leren drinken-  in zo’n 20 talen cola kan bestellen.

Ik herinner me de indrukwekkende Broadway-show in New York waar ik als puber betoverd naar heb gekeken, maar ook het bezoek aan de Russian Tearoom waar hij zich liet gelden omdat hij het gedram vond dat n jochie van nauwelijks 10 -mijn broertje- coûte que coûte een jasje aan moest. De onrust in de zaak die hij veroorzaakte toen hij uit protest zijn eigen colbert over t schilderij van  de dame met ontbloot bovenlijf wilde hangen.

Van Harte
Het Engels leren aan de hand van ‘Apple Jack’ op het Ouddorpse strand; het deuntje dat door de straten zweefde, het zeven van schelpen op Key West; de onuitwisbaar in het geheugen gegrifte manier waarop jij ons Harlem liet zien; de liefde voor Rome; de liefde van de Grand Canyon tot aan de Noorse Dovrefjell. De standaard operatie die ineens kantje boord werd. Jouw museum met al je verzamelingen, met je enorme kennis van de geschiedenis,de biologie en over de mensen, hoezeer jij ze vaak ook liever mijdt;) De discussies over geloof en wetenschap (wat weegt de ziel?). Je nachtelijke fietstocht toen ik moest bevallen.  Je fantastische pianokunstjes. Je altijd druk zijn, maar dáár indien nodig. Je zwijgzame gebrom, maar achter de schermen geregel. Je liefde voor je vrouw en (klein)kinderen.Wim Backhuys

Fijne verjaardag lieve pap, je bent een U waar ik jij tegen mag zeggen! Dank!

Dit bericht is geplaatst in Blog. Bookmark de permalink.

Geef een reactie