Iedere klas heeft er wel één. Zo’n dame die alles lijkt te hebben. Van good looks tot natural charms. Aan aandacht geen gebrek. The Home Coming Queen zeg maar, met aan iedere vinger tien kwijlende knullen en vaak nog een slimme en snelle leerlinge ook. Al is dat laatste voor veel meisjes in de puberteit toch nog altijd een minder belangrijk criterium.
Op de reünie bekijk ik haar van een afstandje. Haar charme als ook een zekere arrogantie, zijn nog steeds prominent aanwezig. Opvallender vind ik dat zelfs – of juist – de meest slimme meiden van toen – de stuuds met mooie banen en glanzende carrières – met een zekere opluchting en trots tegen haar opbieden over hun echtgenoten en hun kinderscharen.
Verhalen over sportieve, wetenschappelijke, zakelijke hoogtepunten, ervaringen en ontmoetingen en inspiratie, sneuvelen nog voor ze worden gevormd.
Ik moet toegeven, ik was licht nerveus naar een reünie te gaan met allemaal succesvolle mensen! Tegelijkertijd blij met ‘mijn eigen bewijs van geslaagd zijn’: mijn geweldige man en onze vier kinderen. Mooi om ineens nonchalant te laten vallen dacht ik, want hé, hoe succesvol is dát? Niets mooier dan persoonlijk geluk. En dat had ik toch maar mooi volop bereikt! Was altijd al een geboren moedertje dus ja. Maar, al was ik zelf inderdaad nooit erg ambitieus, toch steekt me deze gespreksstof van de dames. De traditionele en ineens wat banale afrekening op het al dan niet aan de haak slaan van een vent.
Mrs. Everything richt het woord nu tot mij. Vertelt, net iets te hard, hoe gelukkig ze is. Hoe haar nieuwe vriend nog knapper is dan haar ex, succesvol ook en zo leuk met haar twee kids; die hebben zich ook grandioos aan de situatie aangepast. Schatjes zijn het! Ik aarzel even en ‘Darwin zou trots op je zijn’ schiet door mijn hoofd, maar ik houd me in. Zij merkt mijn aarzeling en slaat toe. Licht fnuikend vraagt ze: “en jij Liek, jij toch nog aan de man?” Ik verbaas mezelf met mijn snelle spontane indirecte ontkenning: “Ik heb geweldig, leerzaam en enerverend werk, ontmoet zoveel leuke verschillende mensen. Ik geniet er volop van. Man en kinderen zijn niet het ultieme om mij gelukkig te maken.”
Als ze wegloopt vraag ik mezelf vertwijfeld af naar het waarom van mijn actie.
Thuis vraagt manlief me hoe het was. Nieuwsgierig informeert hij of ik nog lekker over hem en de koters heb opgeschept. Ietwat besmuikt beken ik hem dat ik zijn bestaan zomaar heb ontkend. Hij schiet in de lach: “Waren er dan zulke bijzondere heren dat je het niet stoer vond mij ter sprake te brengen?” Ik glimlach vaag…“Ja…laten we het daar maar op houden…”
Lieke@BalanceBabes.com