Mijn held: Fakir v/d Efteling

Lieke Lamb: "Stuur mij jouw reactie op Balance Babes..."Ken je hem? De Fakir van de Efteling. Die man die al jaren geduldig van de ene toren van het paleis naar de andere toren vliegt om de tulpen allemaal omhoog te toveren met behulp van fluitmuziek. Als kind heb ik menigmaal gebiologeerd naar dit tafereel staan kijken. In het begin was natuurlijk het vliegen van de goede man voor mij het meest in het oog springende wonder. 

Maar wijsheid komt met de jaren en het duurde niet lang of ik kon me niet meer voorstellen dat iemand de kabels onder zijn tapijt had kunnen missen. Maar mijn obsessie voor de fakir verplaatste zich nu naar een ander gebied: de onbreekbare hoop en ijver waarmee de arme man al jaar in jaar uit probeert alle bloemen tegelijk omhoog te fluiten. Ik zie het hele linkerveld met gele tulpen omhoog komen, (in tijden van wat minder onderhoud blijven er helaas wel eens een paar steken). De fakir lijkt tevreden. Haast zich vliegend naar het rechterveld met rode tulpen en fluit. Jawel, ook daar komen de bloemen omhoog. Maar het linkerveld, als het ware door een soort wip verbonden met rechts (wellicht ook technisch zo?) zakt zodra de andere kant stijgt. En de fakir vliegt: met koppig doorzettingsvermogen en een vastberaden weigering om de brui er aan te geven.
Het heeft iets treurigs, maar ook iets dappers. Als kind had ik intens medelijden met hem en in stilte bad ik dat het hem zou lukken om, op zijn minst één keer, hoe kort ook, alle bloemen tegelijk tot volle bloei te laten komen. Ik hoopte het zó voor hem. Ik stond eindeloos te kijken.
Met gloed in mijn ogen, alsof ik hem daardoor kon helpen ze omhoog te staren. Tot ik weggetrokken werd, omdat de anderen met wie ik was, allang uitgekeken waren.

Ik houd van die fakir. Natuurlijk is hij naïef. Natuurlijk is het onnozel als je er nu nóg niet achter bent dat het nooit zal lukken, maar hij heeft het beste van zichzelf gegeven. En ik houd van hem. Nu meer dan ooit.
Met vier kinderen en een man, een eigen zaak, een studie die al jarenlang bijna klaar is, familie die aan alle kanten aan je trekt…altijd het gevoel dat je ergens tekort schiet, het niet rond krijgt. Het eeuwig zeurende gevoel ongewild steken te laten vallen.
Nu ik zelf zo hard mogelijk heen en weer vlieg om alle ballen -en bloemen- in de lucht te houden en me soms wanhopig afvraag waar ik nou toch mee bezig ben….houd ik meer van hem dan ooit!

Vorige week was ik in de Efteling, met 4 eigen kids, een vriendinnetje en twee neefjes. Té lang, volgens hen, stond ik te kijken bij ‘mijn’ fakir.
Eén keertje maar, één klein keertje maar; dat het hem zou lukken. Ik gun het hem zó! Zal ik de directie van de Efteling aanschrijven? Hen vragen het mechaniek te saboteren, uit te schakelen en dan één keertje alle bloemen tegelijk de lucht in?
Ik kijk naar hem. Technisch weet ik hoe zijn vliegkunsten werken en hoe dat met die bloemen gaat, daar heb ik inmiddels ook een goed vermoeden van. Maar kan iemand mij uitleggen hoe het kwam dat de fakir vanaf zijn tapijt, vorige week, bemoedigend naar me knipoogde?
Lieke Lamb: "Stuur mij jouw reactie op Balance Babes..."
Lieke@BalanceBabes.com

Dit bericht is geplaatst in Blog. Bookmark de permalink.

Geef een reactie