Nat

Lieke Lamb: "Stuur mij jouw reactie op Balance Babes..."Al enige jaren is het een issue voor haar op die school: wel of niet douchen. Dat is voor alle kinderen namelijk verplicht. Douchen na het gymen. Geen uitzondering. Punt. Ook niet voor haar, ondanks haar lichte lichamelijke beperkingen. En waar ambulant begeleider, artsverslagen en dergelijke niet overtuigend genoeg waren – laat staan moeders benadrukking dat ze thuis heus heel regelmatig doucht – was het vaak uiteindelijk de praktijk die de docent overstag liet gaan. Waarop hij vervolgens het douchen verving door dan-toch- maar-wassen-met-een-washandje. 

Inmiddels opgenomen in het behandelingsplan, in het begeleidingsplan, in alle evaluaties en in al het andere papierwerk: douchen en aankleden is lastig, tijdrovend, te vermoeiend en te stressvol. Dispensatie dus, per hoge uitzondering.

Dit jaar weer naar een nieuwe klas. Het spreekt vanzelf mét een uitgebreide overdracht van alle rapportages naar de nieuwe docent. Maar één van de eerste middagen komt ze overstuur thuis: ze moest douchen! Ze heeft, lastig als dat voor haar is, zelf geprobeerd uit te leggen dat ze daar vrijstelling voor had, maar er was geen praten mogelijk. Iedereen douchen: zij ook!
Ze is er erg van ontdaan, temeer ze ook nog het maandelijkse ongemak had, voor haar sowieso extra lastig,

Op hoge poten ga ik de volgende ochtend dus voor uitleg naar de nieuwe docent. Hij vertelt me dat hij de verslagen heus wel heeft gelezen maar, dat wat hij zo inschatte, het best wel weer eens geprobeerd kon worden. Ik denk even dat ik ter plekke niet goed word: hij denkt in twee dagen te zien wat wij al tien jaar bekijken? Hij weet mij ook te vertellen dat ik als moeder wel steeds de grenzen moet durven opzoeken en me niet te gauw neer moet leggen bij haar beperkingen. Las hij echt het verslag? Het verslag van het revalidatiecentrum waarin mij een driewielfiets werd aangesmeerd omdat ze toch nooit zou leren fietsen? Las hij mijn brief aan hèn waarin ik de fysiotherapeute schreef hoe ze, nadat ik een hele kerstvakantie over de ganse Veluwe achter haar fiets aan had gehold, nu prima zelf los kon fietsen op twee wielen? Om maar één van de voorbeelden te noemen. Wil híj me iets vertellen over doorzetten in plaats van je erbij neerleggen?

Er volgt een pittig gesprek met de directie waarbij ik hoog van de toren blaas. Nog een gesprek met de docent volgt. Uiteindelijk bindt hij in. Maar de toon lijkt gezet en ik baal er stevig van dat het alweer zo begint. Het wordt erger. Twee dagen later word ik bij de docent geroepen. Waarom mijn dochter zo baldadig is. Baldadig? Wat nou weer? Is dat míjn dochter? Echt niet! Zó ken ik haar niet! Ze heeft met een waterpistool de docent midden in de klas helemaal nat gespoten en dat kan natuurlijk absoluut niet. Nee dat ben ik helemaal eens en het lijkt ook niets voor haar. Ik begin al aardig moedeloos te worden en het jaar is nog maar net begonnen. Dit keer ben ìk dus degene die over de brug komt met excuses en beloof met haar te praten.

Eerst houdt dochterlief zich van de domme. Van ‘weet niet’ tot ‘ging per ongeluk’. Áls ik ongeduldig begin te worden en van haar eis dat ze zegt hoe ze er in vredesnaam bij komt om zoiets te doen, kijkt ze me ineens met felle ogen aan en zegt: “Het is niet meer dan eerlijk: Ik nat. Hij nat!”
Ik zie dat verbeten bekkie van haar met al haar frustratie en moet moeite doen niet in tranen dan wel in daverend lachen uit te barsten. Dit is míjn dochter! Echt wel! Zó ken ik haar weer!
Lieke Lamb: "Stuur mij jouw reactie op Balance Babes..."
Lieke@BalanceBabes.com

Dit bericht is geplaatst in Blog. Bookmark de permalink.

Geef een reactie