Opzij…

Lieke Lamb: "Stuur mij jouw reactie op Balance Babes..."Het was warm in het zwembad en zo onaangenaam zweterig. Normaal deed manlief dit klusje op de vroege zaterdagochtend, maar door wat verschuivingen in het schema, ging ik nu een keer met onze dochter van acht mee naar de zwemles.

Eigenlijk best lekker want dan had ik eindelijk wat tijd voor mezelf. Het is toch in principe een half uur rustig zitten. Mijn man gebruikt die tijd altijd om de hele krant door te spitten. De nieuwe Opzij, die alweer te lang ongelezen naast mijn bed lag had ik in de gauwigheid meegegrist. Tijd… eindelijk tijd!

Terwijl ik met een schuin oog dochter te water zag gaan, begon ik met consumeren van meningen die er toe doen. Steeds meer zie ik namelijk in hoe belangrijk het is dat wij als vrouwen ons eigen geluid hebben en ook laten horen. Ik sla het blad open en begin vol goede zin te lezen. Hoe vreemd t eigenlijk is dat er nog steeds vrouwen zijn die gewoon de naam van hun echtgenoot aannemen.. Ja dat kan echt niet meer… Ja. Ik weet het. Maar bij mij allitereerde hij zo mooi en hij zou het internationaal toch veel beter doen.
Een artikel volgt over hoe onzinnig het is uit te gaan van het feit dat vrouwen nou eenmaal standaard andere kwaliteiten zouden hebben dan mannen, Dat ze intuïtiever zouden zijn en beter in staat verschillende taken te combineren terwijl een man doelgerichter is. Generaliserende onzin natuurlijk. Belachelijk om zulke stellingen maar als waar aan te nemen en dan als excuus te gaan gebruiken. Voor ik de pagina omsla kijk ik even om me heen, aan het tafeltje naast me jengelt al de hele tijd een kind. De bijbehorende vader heeft zijn ogen strak op de krant gericht en leest stug verder. Verderop is iemand bezig alle lege tafeltjes af te ruimen. Onwillekeurig leg ik t papiertje van mijn koekje alvast op het schoteltje van mijn koffiekop. Dan lees ik weer verder. Een column over de stuitende oproepen die scholen altijd maar aan het begin van het jaar doen voor hulpouders. Ja ik moest er vorige week ook nog alles voor opzij schuiven . Stomme pleinwacht. Je bent zo een paar uur kwijt. Al moet ik eerlijk toegeven dat mijn zoon het prachtig vond aan mij te laten zien dat ie in het goal mocht staan, En vanaf mijn beschutte plekje op de hoek van het plein zag ik mijn dochter die jongeman aanspreken waar ze al zo lang heimelijk verliefd op is. Hij was volgens mij net zo zenuwachtig als zij. Genoten heb ik stilletjes en haar thuis natuurlijk ook nog even na zitten plagen.

Onbewust merk ik nu dat mijn dochter zwaait, mijn aandacht vraagt en als ik opkijk blijkt dat inderdaad zo te zijn. Ze staat klaar om te duiken….door het gat onder water…ik kijk vol spanning. Ze zwaait als ze weer boven is en ik steek mijn duim op. Vol trots komt ze me in de kleed kamer tegemoet. Vertelt me hoe mega ze het vindt dat ik –in tegenstelling tot haar vader- nu heb gezien hoe ver ze onder water kan! Hij zit altijd alleen maar in gedachten verzonken zijn krant te lezen… “Ach ja ..mannen” hoor ik mezelf tegen haar zeggen. Ik help haar omkleden en samen lopen we door de regen naar de auto terug en terwijl we op huis aan gaan hoor ik met een warm gevoel al haar enthousiaste verhalen aan…terwijl ik me realiseer dat ik de Opzij – nog niet half gelezen – in het zwembad heb laten liggen…Vertwijfeld vraag ik mezelf af of ik ooit op zal groeien tot een waardig feministe..
Lieke Lamb: "Stuur mij jouw reactie op Balance Babes..."
Lieke@BalanceBabes.com

Dit bericht is geplaatst in Blog. Bookmark de permalink.

Geef een reactie