In Italië kennen ze geen Sinterklaas. Daar komt – behalve de in populariteit stijgende Kerstman (Babbo Natale) – een oude heksachtige dame, La Befana, die kinderen verwent. In de nacht van 5 op 6 januari vliegt zij rond op haar bezemsteel. Zij brengt snoep aan wie zoet was en kolen aan de stoutere onder ons. Sowieso laat ze overal een beetje as achter…niemand is immers enkel zoet. Ze nuttigt gretig de wijn en het voedsel dat voor haar wordt klaargezet. Voordat ze weer gaat, veegt ze netjes de vloer met haar bezem. Dezelfde bezem waarmee ze de mensen mept die haar toevallig zien omdat ze dat liever niet heeft.
Volwassenen plagen elkaar door vrouwen op puntige wijze voor Befana uit te maken in de trant van ‘ik zou begin januari de straat niet op gaan als ik jou was want dan verwachten de kinderen dat je ze cadeautjes geeft’ of ‘wilt u even meelopen mevrouw, mijn kinderen geloven niet dat La Befana echt bestaat en geven u graag een handje’. Een heks dus, maar wel een lieverd die haar bezem weet te gebruiken.
In Nederland verwachten wij al het goede van een oude man, in gezelschap van zijn mannelijke pieten; al zit er tussen die helpers wel heel vaak een vrouw. Ook ik schminkte mij in jonger jaren nog wel eens zwart om op een school of sportclub te assisteren. De rol van wijze goedgevige oude heer kreeg ik nooit. Nu wel. Met vier kinderen in huis heb ik de rol van Sint volwaardig op me genomen al is het zonder verkleedattributen (een baard staat mij gewoonweg niet). Manlief neemt altijd trouw cadeautjes mee van zakenreizen maar op een bezoek aan de speelgoedwinkel, zeker rond 5 december, heb ik hem nog nooit kunnen betrappen. Ik zie daar sowieso weinig mannen. Maar eerlijk is eerlijk: hij maakt altijd alle surprises. Aangezien ik dat een crime vind is die taakverdeling nog niet eens zo slecht.
Drukke tijden nu dus: lijstjes bekijken, winkels bezoeken, school helpen versieren, viering kortsluiten met oma en verdere familie, gedichten voorbereiden, goedheiligman boeken voor de vijfde, en aangevers met persoonlijke info verzinnen voor in zijn boek en met zekere regelmatig vier schoenen voor de haard. Ik moet er niet aan denken dat ik ze ooit vergeet te vullen…vergeet de wortels en suikerklontjes terug te leggen in koelkast en suikerpot…vergeet de tekeningen ver weg uit zicht op te bergen.
Al een paar dagen voelde ik me niet zo super. Vanavond waren de kinderen megadruk en sliepen pas laat en bovendien moest er nog van alles. Maar uiteindelijk is ons huis volledig aan kant en al ’t computerwerk afgerond. Uiteindelijk val ik uitgeput op bed. Meestal wacht ik daarmee tot manlief thuis is. Maar daar ik weet dat het vannacht heel laat zal worden en ik me nog steeds niet topfit voel, geef ik toe aan mijn bedwens. Wel bel ik hem nog even. Ik vertel hem hoe zoet de kinderen hun schoenen hebben gezet… en realiseer me tegelijkertijd: ze zijn nog niet gevuld! De pakjes liggen wel klaar onder mijn bureau… Bah, weer naar beneden? Nee manlief zal het doen, zo belooft hij mij: “blijf jij maar liggen, ik regel dat zo nog wel als ik thuis kom”. Ik druk hem op het hart het niet te vergeten. Ook de wortels en tekeningen niet. Hij reageert licht verontwaardigd : “geen zorgen hoor, zo’n leuke Piet als ik is er nog nooit geweest”. Dankbaar maar niet helemaal gerust kruip ik weg onder de dekens.
De volgende ochtend staan de koters al tergend vroeg te trappelen van ongeduld. Terwijl ik hun vader verdiend laat uitslapen, kleed ik iedereen gauw aan voor ze mogen kijken, want daarna moeten ze direct door naar school. Met een onheilspellende onzekerheid zie ik hoe de oudste de deur van de kamer opent en gevolgd door de anderen naar binnen stuift. Een luid vrolijk gejoel..De schoenen zijn gevuld jawel ..en overal echt OVERAL liggen pepernoten…megaveel ..waar je ook kijkt…vele inmiddels platgetrapt…overal! De jongste kijkt mij stralend aan en zegt dan: “zo’n leuke Piet is er nog nooit geweest.”
Nadat ik ze alle vier naar school heb gebracht pak ik de bezem en denk: ‘misschien volgend jaar toch maar La Befana vieren…’
Lieke@BalanceBabes.com