Al mag ik ze gewoon met je en jou aanspreken, mijn ouders waren en zijn voor mij absoluut een U. Geen ‘vader en moeder’ (te zwaar) ook geen ‘pa en ma’ (te kortaf) maar ‘papa en mama’: liefde- en respectvol. Bereikbaar, benaderbaar maar wel mijn ouders. Hun voornamen gebruik ik niet of nauwelijks. Geen van de kinderen doet dat.
Ook de partners die in de loop der jaren deel uit gingen maken van de familie zeiden na een korte periode van meneer en mevrouw ook soepel gewoon papa en mama. En er was dan ook enige verbazing toen de jonge vriendin van mijn broertje ineens wel besloot hen bij de voornaam aan te spreken. “Komt Wim ook nog naar je verjaardag?” in plaats van “komt je vader nog?”. Het klonk wat raar en onnatuurlijk. Maar toen ik het er op een gegeven moment met mijn moeder over had citeerde ze lachend een zin uit het gedicht van Neeltje Maria Min: “ach voor wie ik liefheb wil ik heten”.
Inmiddels heb ik zelf kinderen. Die hoeven mij ook niet aan te spreken met u. Ik wil niet te veel afstand, wil bereikbaar voor ze zijn. Maar verwacht wel respect. Mijn kinderen kennen mijn naam maar zeggen ‘gewoon’ papa en mama. Zoals de meeste kinderen in hun omgeving. En wat een magisch, dierbaar moment is het voor de eerste keer uit een kindermond dat ‘mama’ te horen. Ouders van vriendjes worden niet altijd aangesproken met ‘de mama van Henk’ of ‘de papa van Jolanda’, zoals ik destijds deed. Bij sommigen is het nu een gezellige gewoonte om ook die ouders gewoon papa en mama te noemen maar dan vergezeld van hun voornaam. Dus: ‘mama Charlotte’ zegt dat ik morgen bij Jolanda mag spelen. En ook de grootouders worden met titel en voornaam aangesproken zodat mijn vader dan bijvoorbeeld dus ‘opa Wim’ heet.
Vanmiddag haalde ik mijn tienjarige dochter op van school. Ze was met de klas weggeweest naar een museum. Uit de verte zag ik haar staan in een groepje van wat stoere vriendinnen. En ook met die jongen die, zo had ik allang uit haar verhalen begrepen, haar wel eens haar eerste gebroken hart op zou kunnen gaan leveren. Terwijl ik aan kwam lopen wenkte ik haar en besloot braaf enige afstand te houden. Had ze me nou gezien of niet? Ik besloot iets dichter ernaar toe te lopen en nog eens te roepen en te wenken. Toen draaide ze zich naar me om en riep: “Ja Lieke ik kom er zo aan”.
Het duurde even voor het bij mij doordrong. Daarna duurde het nog even voordat ik besloten had hoe ik zou gaan reageren. Het hele groepje stond stil te kijken. Hoe veel van hen zouden hun ouders met de voornaam aanspreken? Ik gok niet veel. Al schijnt in het in bepaalde kringen gewoon te zijn. Ik zag ‘t gespannen gezicht van mijn dochter, die wel voelde dat dit misschien commentaar op kon leveren… en ik zei niets.
Als we eenmaal in de auto zitten en rijden komt ze er zelf op terug. “Ik noemde je Lieke”.
“Ach, antwoord ik luchtig terwijl ik even mijn hoofd haar kant op draai, “als jij me zo wilt noemen is dat goed hoor”.
Even is het stil naast me, ze haalt haar schouders op en bekent dan: “ik vind je eigenlijk toch meer een mama dan een Lieke, maar misschien dat ik je heel af en toe toch Lieke noem?” Ik schiet in de lach en kijk haar tevreden aan: “dat is goed hoor lieverd, voor wie ik liefheb wil ik heten…”
Mijn moeder is mijn naam vergeten
Mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Neeltje Maria Min
Lieke@BalanceBabes.com