Deel 2 Nederlandse Les : Van Stadhuis tot Café

gem.wassenaar-gem.huis

Plaatje

Het prille ochtend zonlicht valt prachtig de grote erker-ramen van de Wassenaarse  burgemeesterskamer binnen. Voorbij de erker en  het klassieke bureau, staat in de kamer een grote, ovale tafel, vol gedekt met schalen vol heerlijke amuses. Een zonnestraal weerkaatst in de schitterende kroonluchter, aangevuld door het knisperend haardvuur in de  prachtige schouw. Ik  twijfel of ik een foto  zal maken voor mijn instagram, ik verzamel decors en interieurs, maar in dit gezelschap is zoiets wellicht niet geheel gepast.

Draagvlak

Het gaat over de vluchtelingen die komende weken weer in Wassenaar zullen worden geplaatst. Al elf jaar lang vangt ons dorp groepen op, met nauwelijks incidenten, maar dit jaar, met de grotere aantallen en de bijbehorende media-aandacht in het hele land, is het extra belangrijk te kijken naar het draagvlak onder de bevolking. De burgemeester praat over de media waar veel geluiden over bed, bad, brood en soberder opvang klinken. Ja ik ken de geluiden uit de media over dat het allemaal wel wat minder mag voor de enorme hoos aan ‘gelukszoekers’. Ik reik nog maar eens naar de schaal voor een lekkernij…

Afgewezen hulp

Eén van de klachten die ikzelf in mijn omgeving nogal vaak hoor en ook zelf ondervond, is dat het COA niet openstaat voor aangeboden hulp. Iets waardoor veel mensen uiteindelijk afknappen en zelfs een weerstand gaan voelen die er eerst niet was. Zonde. Er blijkt behoefte te zijn aan meer communicatie en  informatie naar de bewoners van het dorp toe en een betere coördinerende rol tussen de gemeente, hulpvaardige burgers en het COA. Op dit moment is onduidelijk voor veel mensen wie er precies zitten en hoe er iets voor hen gedaan kan worden. Zo zullen er dit jaar alleen mannen zitten in de opvang. Dit omdat het noodopvang is en dus maar voor een paar maanden. Dan zijn gezinnen – met kinderen die naar school moeten – simpelweg niet handig. In verband met onder andere het vooruitreizen zijn er sowieso meer mannen. Dit is eigenlijk vooral voor de beeldvorming een probleem. Gelukkig bleek al vaker dat  ons dorp hierin heel relaxed is.

Coördinatie

Via de lokale kranten wordt wel informatie verspreid maar dat kan meer en beter. Gegevens over het wie, wat en waar van de vluchtelingen die opgevangen gaan worden bij Duinrell, maar bijvoorbeeld ook portretten van mensen die er zitten zouden een mooi begin zijn. Verder doen de kerken enorm veel maar is het voor niet-kerkelijke mensen niet altijd een makkelijke ingang.  Ik meng me lustig in het debat, vind er het nodige van en het is dan ook nauwelijks een verrassing dat wanneer aan het eind van de bijeenkomst gevraagd wordt wie dit op zou willen pakken, er naar mij gekeken wordt. Samen met nog een andere dame zullen we gaan inventariseren waar de hulpvraag van de vluchtelingen ligt en hoe we die aan kunnen gaan laten sluiten bij het aanbod.

COA

Niet veel later bel ik namens  ‘Burgercomite Wassenaar’ met het COA. Zij geven wederom aan dat het ze aan tijd en middelen ontbreekt om al het vrijwilligerswerk te coördineren. Het is me duidelijk dat ik hier inderdaad niet op veel hulp hoef te rekenen maar ik dram nog even door. Ik kan moeilijk zelf aan het hek gaan staan en zomaar iemand aanspreken. Kunnen zij niet aan de vluchtelingen zelf vragen wie er namens hen het woord kan doen en met ons kan praten? Na veel geduld hebben we uiteindelijk op een herfstige middag, nadat we twee mailadressen en namen kregen, een koffie-afspraak met twee vluchtelingen uit het kamp, in een restaurantje in het dorp. Als we samen aan komen lopen zien we voor het restaurant twee mannen met een iets donkerder getint uiterlijk. Dat zullen ze zijn…

 

Dit bericht is geplaatst in Blog, Lieke Lamb met de tags , , , , . Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.