Deel 5 Nederlandse Les:
De 8e Man

BalanceBabes IMG_1061 -<Deze weergave is op waarheid gebaseerd maar namen zijn verzonnen en eigenschappen, gebeurtenissen ed ivm privacy soms aan anderen toegeschreven of licht verwisseld.

Veel inzichten ed zijn allang gewijzigd, maar ik poog t weer te geven op de manier waarop het destijds overkwam >

Coördinatie

Terwijl Eloise kijkt of ze iets met de site kan (Utrecht heeft een prachtige site maar wil betaald krijgen voor het frame en daar ons budget momenteel nul is,  gaat ze zelf op zoek naar webbouwers) probeer ik contacten te leggen met alle initiatieven die er al zijn. De kerk geeft al jaren taallessen en organiseert kerstdiners. En inmiddels is er ook al een groepje mensen die hardloop-uurtjes organiseert. Een man die zelf met een hele club vrijwilligers taallessen verzorgt en nog de nodige andere ideeën en initiatieven. Zaak is alles in ieder geval enigszins in kaart te brengen zodat nieuwe bewoners makkelijk weten wat er aan aanbod is en zodat vrijwilligers niet wielen opnieuw uitvinden of langs elkaar heen werken. Zelf besluit ik les te willen geven en spreek af  mee te lopen bij een les in het buurthuis.

Ondertussen heeft Bimun in mijn whatsapp al verscheidende keren gevraagd wanneer ik langskom.  Ik twijfel. Het probleem is dat mijn dagen propvol zitten. Alleen woensdagavond zou nog kunnen.

Op Bezoek

Begin december, 7 uur ’s avonds, het schemert al en de lucht is grauw. Thuis hebben de kinderen gegeten en zijn aan hun restje huiswerk gezet. Ik parkeer op een grote parkeerplek bij de noodopvang waarvan de slagboom vanzelf opengaat. Eigenlijk had ik nog wat lesmateriaal op willen snorren of oude leesboekjes van zolder willen regelen, maar het was gehaast geweest. Wel heb ik mijn jongste dochter bij me. Net tien. Ze wou graag mee. En ik vond het wel een goed signaal op de een of andere manier. Ik kom als docente en als moeder. Niet als ‘vrouw’.  Hoewel ik nooit echt slechte ervaringen met mannen heb gehad (ik schijn als ik de verhalen om me heen moet geloven de enige te zijn naar wie zelfs nog nooit gefloten of gesist is en dus de uitzondering die de regel bevestigt) kan ik niet ontkennen dat ik er wel serieus over nagedacht  heb of het wel wijs was om er zomaar heen te gaan. Afwegingen waar ik nu om lach. Ook bij mijn kleding heb ik even stil gestaan. Hoewel ik me stellig voornam geen concessies te doen (mijn land mijn regels). Nou hoeft dat bij mijn kleding sowieso niet zo, zeker niet ’s winters, maar goed.

Ingang

We lopen naar het speciale hek achterin dat naar de huisjes leidt waar de vluchtelingen zitten. Een klein hok met een bewaker geeft de toegang aan. Ik app de twee vluchtelingen dat ik er ben. Zonder hen mag ik het park niet op. Aan de beveiliger, die enigszins verbaasd maar verder nogal ongeïnteresseerd vraagt wat ik kom doen, moet ik mijn ID laten zien. Van mijn dochter heb ik die niet bij me, maar omdat ze nog zo jong is mag ze mee, mits ik beloof haar goed bij me te houden(?)  Terwijl hij verder gaat met zijn werk sta ik te wachten. Het miezert. Bij  de ingang  hangen ondanks het slechte weer veel groepjes mannen rond. Sommige kijken nieuwsgierig naar ons. Een enkeling loopt langs en groet.

Huisje

Mahad en Bimun moeten melden naar welk huisje we gaan en als ik met ze over het nauwelijks verlichte park loop leggen ze me uit dat het vanwege de wifi ontvangst is dat iedereen, ondanks het slechte weer, bij de ingang rondhangt. Alleen daar is het signaal enigszins te doen. We gaan naar een ander huisje dan gemeld. Het huisje dat we binnengaan is een stuk verderop op het terrein. Ik zou de route zelf niet direct terugvinden. Ik zie dat ze hun schoenen uitdoen en volg met mijn laarzen hun voorbeeld. Al gebaren ze dat dat absoluut niet hoeft. De aangeboden slippers die volop in de hal staan, sla ik af. Mijn natte jas wordt aan de kapstok gehangen waar snel plaats wordt gemaakt door wat jassen eraf te halen. Het is een piepklein en krap halletje waar inmiddels zeven mannen in het doorgangetje staan te wachten tot ik verder kom. Ik geef ze één voor één een hand en Bimun noemt hun namen. ‘ Veel Youssef en Mohammed’ merk ik lachend op naar Bimun, ook om de sfeer te breken. Hij wil gelijk gaan uitleggen hoe dat komt. Ik besluit hem maar een zijn gang te laten gaan terwijl ik probeer de verschillende gezichten in mijn hoofd te prenten. In de kleine huiskamer zet ik m’n tas op de bank en installeer mijn dochter met een boekje. Samen met Bimun en Mahad word besloten aan de eettafel te gaan zitten. Ik had aangegeven echt gelijk les te willen geven. Leek mij nuttiger dan alleen bezoek.

Terwijl de andere mannen een plek aan tafel zoeken maakt Bimun iets te eten voor me klaar al sloeg ik heel uitgebreid af. Hij vertelt dat er 5 personen in een huisje worden ondergebracht, elk huisje heeft 3 slaapkamers voor 2.  Eén kan dus alleen liggen. Nou is dat wel een heel klein slaapkamertje met een stapelbed maar je hebt dan wel privacy op je kamer. In dit  huis vonden alle bewoners het prima de gemeenschappelijke woonkamer even af te staan voor les.  Niet alle ‘leerlingen’ vanavond komen uit dit huisje.

De les

Terwijl ik een soort rijstepap voor mijn neus krijg, kijken 7 paar ogen me wat verlegen en papafwachtend aan.  Alleen Bimun en Mahad spreken Engels. Zij kunnen zelfs een paar zinnen – in Utrecht geleerd – Nederlands waar ze heel trots op zijn. De rest spreekt enkel Arabisch.  “Ik ben Lieke”, zeg ik duidelijk en met klem. En kijk 1 van de heren vragend aan met een knikje. “ Iek ben Lieke” herhaalt hij . “Nee!”, ik lach.. “jíj bént Mohammed”  (ik gokte goed, het was geen Youssef). Hij knikt, “Ja, Mohammed! ”.  “Ik bén Mohammed”  zeg ik tegen hem. Hij knikt heftig. Ik laat Bimun uitleggen dat ze me moeten herhalen. Er wordt wat in het Arabisch gepraat en gelachen en ik waag nog een poging  “Ik ben Lieke, en jíj ?”  “Iek ben Mohammed”. Enthousiast steek ik twee duimen op. We gaan het rondje af. Ieder zegt wie hij is.

De 8e man

Ondertussen komt er een 8e man binnen. Nog jong. Hij praat kort wat met Mahad, die geïrriteerd lijkt en geeft mij dan een hand en zegt in het Engels dat ie al best wat Nederlands kan.  Daen, zoals hij zich voorstelt, schuift aan maar op een afstandje. Hij heeft een notitieboekje bij zich.  Alles in zijn lichaamstaal verraadt dat ie niet bij de groep wil horen. Bij ieder rondje dat we maken (Ik ben Lieke, Ik kom uit Nederland en jij ?) lijkt hij dieper te zuchten als mensen nog niet volledig mijn correcte zin herhalen. Maar is hij zelf aan de buurt dan veert ie op, gaat ie in plaats van op zijn rug hangend, rechtop zitten en spiegelt  met een zelfverzekerde overtuiging mijn zinnen. Ik besluit hem niet gelijk te veel te corrigeren.

Foto

Terwijl de les bijna afloopt, is hij ineens opgestaan en bij mijn dochter op de bank gaan zitten.  Ik houdt iedere beweging in de gaten. Hij wijst wat in het boekje van mijn dochter, die overigens nog geen hap van de haar voorgezette pap nam. Nadat ik de les heb afgerond, vraagt ie beleefd of ik een foto van hem met mijn dochter wil maken met zijn telefoon. Er flitsen veel gedachten door mijn hoofd. “She looks like my little sister” zegt hij met ineens een raar soort trilling in zijn stem. “She is still in Syria?” vraag ik.  “No” Hij draait zijn hoofd weg. “No, she is not anywhere anymore..” Zijn stem knijpt  “I could not save her from the bombs…”.

 

Eerdere delen lezen?

Deel 1 Extra broer

Deel 2 Van stadhuis tot café

Deel 3 De eerste ontmoeting

Deel 4 De Nederlandse journalist

Dit bericht is geplaatst in Lieke Lamb. Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.