Marokko Mirleft – Never Left

PEARL

Pearl was geloof ik zo’n beetje de eerste en enige die na de brand – die ons huis eind van de zomer trof- niet gelijk alles wegwuifde met een : “nou ja, dan zit je straks lekker in een fris opnieuw geverfd huis met leuke nieuwe meubeltjes.”

Ik kende haar eigenlijk pas net. Maar met haar: “Wat een afscheid van veel vertrouwds! En wat een confronterende ontworteling moet dat zijn”  legde ze de vinger direct op een hele zere plek. Ik vond het eerst wat zwaar en overdreven en lachte het weg. Er zijn ergere dingen. Maar ze vertelde over de brand die ze zelf had gehad en er was veel herkenning en een enorme klik. Door het roerige jaar van tijdelijke huisvesting en uit dozen leven heen, bleven we af en toe contact houden. En tijdens een voor zovelen onzichtbaar december-dieptepunt kwam er ineens een mail: “Liek dit moet anders: jij komt met je gezin naar mij toe in Marokko. Dat zal je goed doen. Even ontspannen en echt even niets doen.”

MAROKKO

Ik had niets met Marokko. Was er nog nooit geweest en het stond ook zeker niet bovenaan mijn lijst. En met mijn volledige (grote) gezin zomaar bij een ander crashen was het laatste wat ik wilde. Maar Pearl hield vol. Maakte mijn kinderen gek met ezel-verhalen en stuurde -speciaal voor mijn oudste (autisme)- foto’s door om eventuele stress weg te nemen. Het plan kreeg steeds meer vorm. En zo stapten we dan eind april, een week nadat we weer terug in ons eigen huis waren, het vliegtuig in, richting Marokko! Agadir, Mirleft. Om tien dagen he-le-maal niets te doen.

Een oom van een vriend (het netwerk van Pearl is ongekend) staat als taxichauffeur klaar, om ons voor een zeer vriendelijk bedrag van Agdir maar Mirleft te brengen. Koffers op het dak en een rondje extra door Tiznit (de kinderen kijken hun ogen uit en spotten direct al volop wagens met ezels). Het is zinderend warm. Maar in de taxi is airco en Pearl heeft gezorgd voor flesjes drinken en koekjes. Het geluid uit de radio wisselt tussen Franstalige discussie, Celine Dion en meer authentiek Marokkaans klinkende klanken.

MIRLEFT

Na zonsondergang rijden we Mirleft binnen, Waar Pearl ons opwacht. Na een korte installatie in ons appartement, eten we nog een ‘late supper’ in de hoofdstraat van Mirleft samen met Pearl, Hassan; de eigenaar van ons appartement en zijn goede vriend Mo. Al is de zon allang vervangen door een duister oplichtende maan, voelt het zwoel ’s zomers. Op de terugweg sjokt er een ezel door onze straat, zoekend naar een beschut plekje voor de nacht.

TAYAFUT

De volgende ochtend, als iedereen nog ligt bij te komen van de trip, sluip ik ons appartement uit de trap op naar het (fenomenale) dakterras waar de rust enkel verstoord wordt door wat geiten met herder die in de verte al op weg zijn, een ontwakende vogel en een zwoele opkomende zon boven een eindeloos uitgestrekt gebied met hier en daar plukjes witte huisjes beschermd door bergen.  We logeren in Tayafut, wat zonsopgang betekent. Het pand wordt beneden door Hassan en familie bewoond, de verdiepingen erboven huisvesten verschillende prachtige appartementen. Schoon, ruim, van alle gemakken (ook wifi) voorzien. Tayafut doet zijn naam eer aan.

MINECRAFT

Terug in het appartement app ik Pearl met hoe laat we zullen ontbijten?   “Wanneer jij wilt”.  Ja maar wanneer ben jij er dan? “gewoon de hele tijd, dus kijk maar”.  Ik merk dat ik het niets doen zonder planning nog wat onwennig vind. De rest van het gezin heeft wel al direct de rust-,luier- en slenter modus te pakken. Terwijl zij van het opstaan een ochtendvullend ritueel maken, kan ik het niet laten wat email te beantwoorden en stukken na te kijken.  Maar uiteindelijk is de hele bende dan toch zo ver om zich naar het ontbijt te te begeven. Buiten is de zon allang klaarwakker en het is even wennen aan de hitte. We nemen de sluiproute naar de dorpsstraat via het paadje achter de huizen langs over het braakliggend gebied.

Mirleft is als steeds populairdere badplaats aan de kust, nog volop in ontwikkeling met de aanleg van wegen en de bouw van huizen. De vlakte tussen de bergen is gevuld met veel vierkante gebouwen. letterlijk blokken beton, waardoor je af en toe het idee hebt in een real life versie van Minecraft te zijn beland. De sluiproute die we nemen is bezaaid met zwerfafval. Openbare prullenbakken gaan hier ooit nog heel groot worden.

TIFAWIN

De eerste dag ontbijten we (nou ja ontbijt, het is richting het middaguur) in café Tifawin. Eerst met het idee de komende week allerlei andere tentjes ook uit te proberen maar uiteindelijk wordt Tifawin onze vaste uitvalbasis. ( Ik raak verslaafd aan hun smoothies). Pearl heeft daar haar mobiele kantoor, dat wil zeggen haar vaste tafel waar zij haar laptop heeft geïnstalleerd en Mo is er samen met de eigenaar iedere ochtend om ontbijt te serveren.  Het eten is lekker, redelijk westers ( voor de kinderen toch wel prettig al is al het eten hier überhaupt wel heel goed te doen) en kost bizar weinig. (Door contacten met de plaatselijke bevolking en het kiezen van lokale gelegenheden in plaats van toeristische top plekken wordt het  uiteindelijk sowieso  een ongelooflijk goedkope vakantie). Tifawin (dat ‘goedemorgen’ betekent in het Berbers) is supergezellig en heeft bovendien prima WiFi, iets dat voor de kinderen toch wel erg fijn is (ok ok …voor mij ook). Een van de ochtenden neemt Pearl ons mee naar de plaatselijke scholengemeenschap waar we in de kleuterklas een uitgebreid kijkje mogen nemen.

AFTAS BEACH

Na iets wat het midden houdt tussen een ontbijt, lunch en siësta wordt er wat door het dorpje geslenterd. Het centrum bestaat uit 1 hoofdstraat omringd door een paar anderen straten maar veel is het niet.  Veel restaurantjes, toeristenwinkeltjes maar ook de vismarkt. De elektronica zaak (dat wil zeggen een hok waar drie koelkasten ter verkoop staan) Een slager met een geitenkop op zijn toonbank, kippen opgehokt en klaar voor de slacht (de haan mag wel loslopen) en een keur aan kleermaker- en stoffenwinkels. Pearl wijst ons waar we kleding kunnen laten maken, tapijten kopen en leert ons afdingen (“en als ik je zus was geweest, hoeveel had je er dan voor gevraagd?” onderhandelt ze in het Frans) en we tikken een voetbal voor de jongste op de kop. In watermeloen print!

Mirleft is uitvalsbasis voor verschillende strandjes  in de directe omgeving, met Aftas Beach echt pal naast de deur. Een plek waar na een periode van franse poeha, nu weer meer de ‘dont worry be happy’- sfeer  de kop opsteekt en teruggrijpt naar de vervlogen tijden uit de jaren ’60 en ’70 waarin de hippies hier kwamen en zelfs Jimi Hendrix ooit met plezier er zijn toevlucht zocht.

De eerste twee dagen brengen we volledig op het strand door. Er zijn enkele eetgelegenheden aan het strandje. Niet heel fancy maar allemaal genoeglijk en prima. Het is er niet druk . Het is ook nog niet hoogseizoen natuurlijk. Er lopen wat Engelsen en wat Fransen rond, maar als er daar bij elkaar tien van zijn is het veel. Verder een wat nukkige oudere man vergezeld door een jongedame in sexy string-bikini.  Iets wat op een echtpaar met een kind lijkt en twee vriendinnen die af en toe over het strand heen en weer wandelen . Veel meer is het niet.

Wat betreft plaatselijke bevolking zijn er wat groepen. Een groep met jonge jongens  die lopen te voetballen en een groep knullen van meer puberleeftijd die volleyballen. Meisjes zijn er eigenlijk niet. Jonge vrouwen heel af en toe en dan met hoofddoek. Mijn jongste wil graag meedoen met het voetballen, maar kijkt liever eerst de kat uit de boom, temeer ze niet weet of ze meisjes wel toe zullen laten. De tweede dag heeft ze haar eigen voetbal bij zich waarmee ze speelt. Zodra de eerste jongetjes arriveren (zonder eigen bal) vragen ze haar of ze mee mogen doen . Het ijs is gebroken en mijn jongste en haar broer zijn de rest van de dag zoet met de jongensclub en de voetbal. En zij leert een belangrijke les: Who owns the ball, makes the rules;)

 

THE PEARL OF MIRLEFT

Mo verruilt zijn werkzaamheden bij Tifawin na de middag altijd voor een baantje in een van de eettentjes aan het strand en het is gezellig hem daar weer te zien. Tussen de bedrijven door komt hij bij ons op het strand zitten en doet spelletjes met de kinderen. Die hebben een grot ‘ontdekt’ en Mo vertelt hoe hij daar als kind speelde en belooft ons als het genoeg eb is en de grot vrij toegankelijk is ons een rondtour te geven tot aan de achterliggende grotten. Een spannend avontuur, gevolgd door een klimpartij van 3 van de 4 kinderen met Mo naar het uitkijkpunt helemaal bovenop de rots. ’s avonds haakt Pearl aan voor het avond eten. Ze heeft zelf vis en groenten en brood mee dat we buiten op het strand bij de ondergaande zon nuttigen. Alcohol wordt alleen in westerse hotels aangeboden als er speciale vergunning is. Wij zijn geen drinkers dus missen het eigenlijk niet.

Een van de avonden waarbij we in het huisje aan strand eten komen er wat vrienden aan om muziek te maken.We zitten op kussens op de vloer en na een wederom prachtige zonsondergang gaan de kaarsen aan.  Mo laat (natuurlijk) ook alle kids even de trommel uitproberen en er wordt aan het eind zelfs gedanst (geen beelden !;) Het is een gezellige ontspannen boel die tot in de late (vroege) uurtjes duurt….

En dat klonk dan ongeveer zo:

VERVOER

Omdat veel wandelen voor mijn oudste toch wat lastig blijft heeft Pearl (weer via een kennis van een kennis) een man met een open laadbak-wagen geregeld die bij nacht(!) en ontij opgebeld kan worden om ons op te pikken. Hoewel ik halve doodsangsten uitsta vinden mijn kinderen het volledig geweldig. Verder doen ze in het verkeer sowieso niet zo moeilijk. Op de dag dat we gaan surfen moet er een stukje gereden worden naar een strandje net iets verderop. Met 9 mensen in een vierpersoonswagen. Dat betekent de twee Zweden die met ons mee willen gaan, samen op de bijrijdersstoel.  Twee kinderen in de achterbak, en drie mensen op de achterbank gepropt met 1 overdwars eroverheen liggend. Gelukkig rijdt hij wel voorzichtig iets dat van de gemiddelde taxichauffeur in de luxere taxi’s niet echt gezegd kan worden. Waar ik eerst nog voorin wilde zitten in verband met het uitzicht besluit ik al snel dat achterin zitten minder rampscenario’s in mijn hoofd triggert. Het verkeer is op de grotere wegen een aparte mengelmoes van overmoedige gehaaste autobestuurders, volgeladen karretjes getrokken door muildieren, ezels en laadbak-auto’s met de meest vreemde ladingen van gasflessen tot aan alle kanten uitpuilende matrassen. Een ritje achterop de scooter bij Mo die lustig overal omheen en tussendoor slalomt maakt het feest compleet.

GUELMIM

Omdat he-le-maal nietsdoen bij mij binnen een dag echt aan zijn tax zit, is er besloten toch het nodige te ondernemen. Na een late avond van eten muziek en doorzakken aan het strand wordt er ‘s-ochtends in alle vroegte – het is dan al warm- afgesproken met Pearl op de taxi standplaats in Mirleft.  Niet te missen want er is maar 1 grote straat en daar halverwege staan de taxi’s. Er gelden in principe vaste bedragen al merken we veel later op de terugweg (waarbij Pearl ons niet begeleidt), dat ze van alles proberen om je toch een hogere prijs te laten betalen. Pas als we aangeven van de pers te zijn kan het ineens dan toch voor de standaard prijs.

KAMELEN

De taxi’s zijn in principe mooie wagens met airco en voldoende ruimte. Er zijn afspraken met betrekking tot werkgebieden dus onze reis naar Guelmin waar de kamelen markt is, gaat in twee delen. In Sidi Ifni moeten we overstappen in een andere taxi. Hoewel we ons van te voren nog enigszins druk maken over de kamelenmarkt, een typische mannenaangelegenheid met weinig toeristen, blijkt dat erg mee te vallen wat betreft bekijks en kledingeisen. Het terrein is vrij toegankelijk en we worden nergens heel raar aangekeken en door iedereen heel warm en aardig begroet en aangesproken. Sterker nog, de kamelen-eigenaar met wie we in gesprek raken, nodigt ons gelijk uit voor de middag en avond in de oase waar hij en zijn familie wonen. We slaan het aanbod vriendelijk af. Al kost dat in de loop van de ochtend nog verschillende keren de nodige moeite. Ik praat uitgebreid met hem over zijn leven.  Hij in gebrekkig Engels ik in klunzig Frans. Het is geen vetpot of luxe leven maar het is te doen.  Maar hard werken wat ik zo begrijp en zie. Hij vertelt over het leven in de oase, de scholing van de kinderen. Hij laat ons de kamelen zien (dromedaris gebruiken ze als term niet)

AFDINGEN

Hij neemt me ook mee naar een kennis verderop die een kraampje met sieraden en prullaria heeft.  Ik zoek wat dingen uit. Er wordt een prijs gemaakt. Pearl moedigt me aan af te dingen net als Yassin, een vriend van Pearl die ons vandaag begeleidt en ook de heren zelf verwachten dat. Ik ben er slecht in. Uiteindelijk maken we een hele mooie prijs maar geef ik er bij het afrekenen toch nog iets extra’s bij . Het is voor ons al zo weinig. Ik word er om uitgelachen maar er warm voor bedankt en nogmaals met klem voor het avondeten uitgenodigd. Iets dat we helaas ivm het programma niet kunnen accepteren.

Er wordt op de markt alles behalve zachtzinnig met de beesten omgegaan. Een partij van de dieren kennen ze hier niet;) En het aaien dat mijn jongste graag doet bij alle geitjes die ze tegenkomt, wordt wat meewarig gadegeslagen…en bij mijn kinderen maakt de angstig ‘blatende’ kameel die tegen de grond gewerkt de poten bij elkaar gebonden krijgt, de nodige indruk.  Ook merkt mijn elfjarige op een gegeven moment dat de slapende geitjes bloeden ..en dus helemaal niet slapen… Tranen…Pearl neemt ons gauw mee  de trap op weg van het veld met de dierenmarkt naar de groentemarkt op grote plein boven.

LUNCH

Yassin regelt halverwege de markt in de galerij-nissen aan de zijkant  een plek voor ons om te lunchen. Zittend op de grond, handen wassen met behulp van een kan water.  En ondertussen allerlei mensen die van ons nu juist  een foto willen maken. Het zijn de mannen die hier de thee zetten en uitschenken. Yassin en een vriend van hem die toevallig langs kwam en zich bij ons aansloot; Seddik, regelen alles.

De thee wordt eindeloos in het glaasje en weer terug gegoten.. het zal vast de smaak ten goede komen.. ook moet er iedere keer een ijsberg suiker bij en de heren snappen dan ook niets van onze Hollandse dames-wens om de suiker achterwege te laten. We eten brood met heerlijke omeletten.

OASE

Seddik en Yassin zijn geweldig. En hebben er lol in ons alles te laten zien. Ze nemen ons mee naar de stad om nog even kamelenvlees in te slaan en dan gaan we per taxi richting Oase.  Een gebied dat we bereiken door eerst een flink stuk door steeds kaler en doodser terrein. Uiteindelijk komen we in ’the middle of nowhere’ bij een soort van straat die leidt naar een muur waarachter zich ineens een paradijs ontvouwt. Groene palmbomen, kleurrijke bloemen en planten in allerlei variaties. Na een wandeling door dit mini dorp komen we bij Maison d’hotes Nomades. Werkelijk een oase in de woestijn. We zullen er enige tijd verblijven. Seddik zorgt voor een excursie door het gebied, er volgen thee ceremonies en er wordt kamelen vlees gegeten. Zittend in de grote nomade tent lijkt Nederland en de brand en alle gedoe rond de verbouwing nu verder weg dan ooit. De lome warmte zuigt het geluid van de cicades als een droom op.

we worden hartelijk welkom geheten door de eigenaar Ibrahim

Het is een prachtige plek en in alles een verademing

De oase is waarlijk een paradijs van kleuren en planten en bloemen en Seddik weet er het nodige van en lijkt onvermoeibaar om ons alles te laten zien en overal wat over te vertellen. Ik bewonder de bloemenpracht en raap hier en daar wat zaden op.

Seddik vertelt over de wormpjes in de palmboom en hoe die eruit gebrand worden.

We wandelen, eten, proeven, lachen en genieten. De jongste die al een tijdje niet lekker is wordt met heel veel zorg omringd en krijgt zelfs een kruidenhoofdband. Verder komt Seddik nog met tips over andere mogelijke trips. Al met al is het in alle opzichten een rijke ontvangst en een fijn verblijf en is het met pijn in ons hart dat we de terugtocht aanvaarden, terug de kale vlakten in.

MIRLEFT VAN KAMEEL TOT QUAD

Nu het ‘He-le-maal-nietsdoen’ toch overboord is gegooid gaat terug in Mirleft alles in een stroomversnelling. Er wordt kameel gereden, De kinderen gaan los op een quad (ok ok ik ook ) en  ook het surfen wordt niet overgeslagen. Al met al druk gevulde dagen en Mirleft is van alle markten thuis. En ondertussen bakt de moeder van Hassan taarten voor ons. Het is een groot luxe genieten.

MO…..

zonder verder commentaar…..

CACTUSSEN

EZELS

Meer nog dan op de kamelen hebben de kinderen zich op de ezels verheugd en Marokko stelt niet teleur. Op iedere straathoek vind je er een en Pearl heeft zelfs vergevorderde plannen er zelf een aan te schaffen. Waar ik de ezels in de straten er soms toch wel wat verweesd en onverzorgd bij vind staan, zien de kinderen vooral aai-materiaal. En ze kunnen hun geluk dan ook niet op als via een goede vriend van Hassan, Abdullah, er een dagje ezels worden gehuurd. Het eerste plan was een nachtje in de bergen te blijven maar door hitte en tijdgebrek (de tien dagen vliegen om) wordt besloten er gewoon 1 volle dag van te maken. Behalve Pearl en Abdullah, gaan ook Hassan zelf en Mo mee. Iets wat voor mij als moeder een verademing is. Want zowel mijn oudste als mijn jongste hebben toch nog wel enige begeleiding nodig en de knullen zijn geweldig met mijn kinderen, Op een ontspannen manier zijn ze behulpzaam, zien wat nodig is en grijpen in en pakken op. Ik kan er enorm aan wennen die extra paar handen om me heen. Ik hoef niets zelf te tillen of te sjouwen of te doen.

De ezeltocht gaat vanaf Mirleft de bergen in en al gauw blijkt dat ‘gewoon op een ezel zitten’ als je omhoog gaat geen sinecure is.. en sterker nog als er een stukje afgedaald moet is het dat nog minder. Pearl en ik halen veelvuldig Brigitte Kaandorp aan met haar verhaal over “we zouden morgen op muilezel-safari kunnen gaan” en hebben de grootste lol. En natuurlijk zingen we Dolly Parton 😉  De jongens lopen ernaast om de dieren aan te moedigen. Een speciaal aanmoedigingszinnetje (nou ja meer klank) RiiRiii  wordt hier nog steeds door de kinderen gebruikt als ze vinden dat er iets is dat sneller kan. Ik vind het af en toe nog wat zielig voor de dieren al dat gesjok en gesjor maar er wordt mij keer op keer verzekerd dat de dieren nog niet eens op volle kracht werken nu. En ze echt heel krachtig zijn. Boven op de berg krijgen ze goed te eten en te drinken en een mooie plek in de schaduw.

Na een lange tocht zijn we in de bergen bij ik gok de ouders (maar het kan ook een tante zijn) van Abdullah aangekomen. Het is warm, er is geen bereik (Hassan heeft belangrijk telefoontje voor zijn appartementen verhuur dus moet een heel eind terug lopen) en er is geen ‘echte’ wc. Maar  er is een geweldig uitzicht, een schaduwrijke koele kamer, een ketel water om de handen te wassen en er is thee en lekkers. Onder andere een rond bol brood. Ik krijg uitleg over hoe het gebakken wordt. Robert eat your heart out 😉

Voor de liefhebbers van langere video’s:

Hassan legt me ook uit hoe ze hier de argan olie produceren…

Op de terugweg gaan we langs de ruïne die uitzicht geeft over Mirleft. Het was een fantastische – zwaar vermoeiende maar-  schitterende dag met een gouden randje.

HAMMAM

Om bij te komen neemt Pearl ons de volgende dag mee naar Tiznit, naar een hammam, badhuis, niet een westerse maar een echt plaatselijke versie. Voor de kinderen een complete openbaring. (voor de jongste is de hitte wel erg benauwd ivm astma). Volledig naakt tussen de plaatselijke bevolking gescrubd en gewassen. De pubers houden zich wonderwel goed! Foto’s ontbreken logischerwijs;)  Op de weg erheen komen we langs een kledingwinkel en Pearl kan het niet laten met mijn meiden even helemaal los te gaan 😉 En daar zijn dan wel foto’s van:

FAMILIE

Het einde van de reis is in zicht en Mo nodigt ons uit bij hem thuis waar hij met zijn moeder en zus woont. Nu hij had begrepen hoe leuk de meiden het vonden om zich in mooie gewaden te hullen, heeft hij met zijn moeder besproken dat ze de traditionele feestkledij die zij in huis hebben mogen passen. Het wordt een groot verkleedfeest, ook Pearl en ik moeten er aan geloven en zelfs de heren doen mee en worden in een bruin soort herderscape gehesen. Mo zijn zus en moeder (zelf willen ze liever niet op de foto)  doen heel lief erg veel moeite, zelfs make up wordt aangebracht. En alle sieraden etc worden erbij gehaald terwijl de rest zich te goed doet aan thee en lekkernijen.

VLOEREN EN GEVELS

Wie net als ik een zwak heeft voor mooie vloeren, muren, plafonds en gevels dan wel gekke muurschilderingen kan in Marokko zijn lol op.

INSECTEN

Weinig last gehad van muggen gelukkig en ook geen mierenplaag. Wel -bij goed opletten- de mooiste insecten gespot.. maar je moet er van houden natuurlijk. Voor de liefhebber een kleine greep:

 

DORPSLEVEN EN HONDEN

Na tien heerlijke dagen is het dan toch tijd geworden afscheid te nemen van Mirleft.  Al zal een deel van ons hart daar nu voor altijd achterblijven. Er wordt nog gauw naar de kapper gegaan, een pak aangemeten bij de plaatselijke kleermaker, inkopen en souveniers geregeld en er wordt afscheid genomen van de hond die ons de laatste dagen steeds intensiever volgde. Helaas moet ik de kinderen uitleggen dat hij echt niet mee naar huis kan. De laatste avond eten we boven op het dak van een restaurant langs de hoofdstraat met uitzicht op de straat waar de afgelopen tien dagen ons leventje zich centreerde.

(UPDATE: Pearl heeft de hond min of meer geadopteerd en hij maakt het goed!)

Op de laatste ochtend rijdt in alle vroegte de taxi voor en komt Pearl ons gedag zwaaien. We zullen haar in Nederland gauw weer zien. De kinderen zijn volledig gek op haar en we zijn haar heel dankbaar voor al het geregel en de warmte en gezelligheid.  Van Hassan en Mo namen we gister al afscheid met natuurlijk de belofte nog eens terug te komen.

DOOSJE

Wat we meenemen uit Mirleft zijn twee grappige doosjes. Te leuk om niet te kopen. Hieronder een korte demonstratie:


AGADIR PARADISE VALLEY

Voordat we op het vliegtuig terug naar huis stappen gaan we nog langs Agadir Paradise Valley.  Een absolute aanrader. En uurtje rijden vanaf het vliegveld van Agadir. Midden in een prachtig natuurgebied begint met een eigenlijk best onopvallend bord langs een parkeerplek langs de weg, de wandelroute naar het hart van het gebied, op weg naar de watervalletjes en zwemmeertjes. Af en toe is het wel even zoeken hoe t pad loopt maar gelukkig zijn er de nodige gidsen in het gebied die graag bereid zijn voor een kleine vergoeding mee te lopen. Iets wat achteraf een goede zet bleek temeer onze tijdschema nogal strak is en rondzwerven in het gebied-hoe heerlijk ook -zonde is van de tijd daar het afgaat van de zwemtijd van de kinderen.

Het helemaal niets doen is jammerlijk mislukt, het uitrusten was simpelweg te tijdrovend, maar het bijkomen, adem halen, zinnen verzetten en genieten zorgde voor een herboren energie en rust die met twee weken vast slapen niet bereikt zou zijn.

Pearl is inmiddels druk met mensen uit het Nederlandse bedrijfsleven in Mirleft te begeleiden. Ze brengt daar mensen met verschillende werkzaamheden voor een week of langer bij elkaar om zo samenwerkingen en inspiratie tot stand te brengen.

Pearl is te volgen op twitter. 

Tayafut is vinden op Facebook. Hassan ontvangt u graag.

Tifawin zit ook op Facebook. Mo is er bijna iedere dag.

en ooit in de buurt van Guelmim, dan zeker langs bij de nomaden! 

MIRLEFT, NEVER LEFT

Dit bericht is geplaatst in Lieke Lamb, Travel. Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.