Mhondoro Wildlife Yoga – Dag 1

Nu ik wist dat ik zelf binnenkort naar Afrika zou gaan, keek ik nog aandachtiger naar de National Geographic documentaire over Cheeta’s. De Cheeta is mijn favoriete dier, dus ik had sowieso wel gekeken maar nu toch met meer kriebels in mijn buik. De programmamaker volgt langere tijd een Cheeta-moeder met haar jongen en laat zien hoe ze onuitputtelijk en toegewijd zorgt, jaagt en les geeft. De oermoeder trekt met haar koters van gebied naar gebied. Daar Cheeta’s zonder direct jachtinstinct worden geboren leren ze het echte jagen van hun moeder die voordoet, de prooi neerhaalt en daarna de jongen de prooi laat doden om ze zo het nodige zelfvertrouwen mee te geven. Bijna twee jaar lang blijft de Cheeta-moeder daardoor bij haar kroost. De documentaire sluit af met het verwachte en onvermijdelijke. Op een dag gaat ze op pad. In stilte, geen afscheid. Tegen de tijd dat haar jongen wakker worden en haar gaan zoeken is zij al mijlenver. En dit keer zal ze niet meer terugkeren. Haar jongen gaan alleen verder.

Het gebied waar ik naar toe ga herbergt naast Cheetas ook de BIG 5.
Mhondoro Game Lodge ligt midden in het park Welgevonden, in het noorden van Zuid Afrika. In deze ‘game reserve’ leven dus Olifanten Buffels, Leeuwen, Neushoorns en Luipaarden naast tal van andere diersoorten. En het is een echt vogelgebied met een keur aan fladderende vriendjes. Ik neem me voor om voor de reis aanvangt er nog wat studie-uren aan te wagen, maar dat komt er helaas niet meer van: het is hier immers altijd drukdrukdruk. Des te leuker dat ik daar, midden in de wilde natuur, me zal onderwerpen aan een paar dagen yoga! Verplicht ontspannen! Een uitdagend nieuw concept waarmee ik mag gaan kennismaken. Onthaasten in optima forma. Na een innig afscheid van het thuisfront en een waslijst aan laatste instructies voor de thuisblijvers begeef ik me op pad.

De vlucht naar Zuid Afrika verloopt soepel. Ik weet het soms omhoog kruipende gevoel van wat ik daar eigenlijk in vredesnaam ga doen, te onderdrukken. Tijdens de nachtelijke overstap in Parijs app ik nog even met thuis en vervolgens met Liesbeth, één van de andere reisdeelnemers, die ik op het vliegveld van Johannesburg zal ontmoeten. Dan gaat de phone uit. Ik slaap licht en geniet vooral van het gave dubbeldekvliegtuig met bar (voor de kenners; een Airbus 380).

Op het vliegveld van Johannesburg zou iemand klaar staan voor me met een bordje met mijn naam. Ik zie zo gauw niemand met mijn naam, dan eerst maar Liesbeth opsnorren. Mijn telefoon wil op geen enkele manier verbinding maken dus ik laat het maar. Gelukkig vind ik Liesbeth en als we nogmaals langs de wachtende mensen met borden loop zie ik ineens onze naam er wél bij staan. Maar enkel doopnamen en zonder achternaam. We kunnen er hartelijk om lachen en de sfeer zit er gelijk goed in. Het blijkt dat ook Monique, de yoga docente, en haar vriend Patrick, fotograaf, op het vliegveld zich bij ons aansluiten en met de chauffeur begeven we ons gevieren naar de taxibus. Een uurtje tijdverschil met Nederland is er slechts en de temperatuur is hier lekker zomers.

Het is een kleine drie uur rijden naar het Reserve en onderweg wissel ik uit het raam staren af met op mijn telefoon kijken of ik enige vorm van verbinding kan krijgen om te laten weten dat ik aan ben. Helaas, geen geluk. Langs de route zie ik de drukke bebouwing van Johannesburg langzaam overgaan in buitenwijken en ten slotte in natuurgebied en bergen met hier en daar wat plukjes bebouwing. De sfeer in de taxi is opperbest en hier en daar melig.

Vlak voor we bij de toegang van het park zijn heb ik ineens kort verbinding met mijn telefoon. Er komt 1 sms berichtje binnen, van mijn man, dat duidelijk deel is van een serie waarvan ik wat gemist heb… “ook al vindt je zus het geen goed idee wilde ik het je toch laten weten. Enfin het is hopen en afwachten nu. Maak je niet druk over terugkomen maar laten we wel contact houden. Je moeder is een sterke he “

Pardon? Verstijft zit ik achter in de wagen. Het Afrikaanse landschap buiten zakt weg in een wazige mist. De rest grapt en grolt verder. Enthousiast dat we er bijna zijn. Ik probeer in stilte wanhopig verbinding te maken.

Voor we het park binnen mogen moeten we allemaal een formulier invullen. Eenmaal door de toegangspoort bevinden we ons op een toegangslocatie met wat gebouwen, wc’s en er is een bedrijvigheid aan mensen en wagens. We stappen uit de taxi en worden ontvangen door Ivan, een jongeman die de rest van de week onze ranger zal zijn. Hij legt onze koffers in een aanhangwagen en klapt het rooster van zijn safari wagen omhoog om er eten en drinken voor ons op te serveren. Kennelijk pauzeren we hier voor we aan de tocht van 3 kwartier het park in beginnen. Water met limoenen, munt (heerlijk in de warmte) wat nootjes, gedroogd fruit, groente snacks en gedroogd vlees dat het proberen waard is.

Bij bellen kreeg ik geen gehoor, maar ik heb inmiddels de rest van de sms-jes binnen. Mijn moeder is vannacht onwel geworden, bleek een hartinfarct te hebben  en ligt na een nachtelijke spoedoperatie nu in een ziekenhuisbed op de intensive care. Het lijkt tot nu toe goed te gaan al is het spannend. Terugkomen wordt me ontraden en het laatste berichtje van manlief eindigt met: concentreer je daar maar, probeer te genieten, alles sal reg kom.

Mijn opties zijn momenteel beperkt en ik concentreer me op het vastleggen van de reis. Ivan is een vrolijke jongeman vol verhalen. Weet ontzettend veel. En praat een aardig te verstaan woordje (Afrikaans)Nederlands al zorgt het accent de hele week voor hilariteit. Het klikt met de groep (hij en Patrick zijn wat betreft humor aan elkaar gewaagd) en het is een warme ontspannen sfeer. Er valt hier gelijk een soort rust over je.

Na een hapje en een drankje gaan we in de safari-wagen richting Lodge en dus echt het gebied in. Ik mag voorin zitten, wat ik geweldig vind, want los van alles goed kunnen zien, hoor ik ook alles wat Ivan vertelt. Ik laat me afleiden. De omgeving is van een intense schoonheid. We rijden op een enkelvoudig spoorachtig pad dat door het hele gebied slingert. Van stukken dichtbegroeid tot bergachtig tot aan grotere vlaktes, met een prachtige lucht die echter wel wat donkerder dreigt te worden. Zuid Afrika kamt al tijden met droogte en al valt het hier in het Noorden mee is water welkom.

Nadat we de eerste emotie van de omgeving te boven zijn en Ivan wat spelregels omtrent wildlife doorgenomen heeft (handen binnenboord, niet gaan staan in de wagen etc) komt hij met een spel op de proppen: punten voor wie dieren weet te spotten. Een zebra of gnoe is 10 punten, net als een impala, waterbok of zwijn. Een buffel is 100 net als een olifant. Een leeuw gaat voor 500, luipaard 1000.

Het leidt tot een hoop gegil en gegiechel zodra iemand iets denkt te spotten. Zeker als Monique overtuigd is een olifant te zien maar t een zebra blijkt te zijn. Strafpunten!! Ivan wint met gemak want hij heeft superscherpe ogen en natuurlijk enorm veel kennis en ervaring in dit gebied. Maar we doen ons best.

Nadat we Ivan bij de aanblik van de eerste zebra en gnoe hebben gedwongen heel lang stil te staan om ons hele foto geheugen vol te schieten, komen we er al gauw achter dat deze dieren hier veelvuldig voorkomen.

Dus wordt het spotten nu naar groter wild. Weer is Ivan de winnaar als hij ons op een giraffe wijst die wij zelf echt nooit tussen de bomen zouden hebben ontdekt.

 

Terwijl we volop bezig zijn de giraffe te bewonderen en op onze apparaten vast te leggen, betrekt om ons heen ongemerkt de lucht steeds verder. Als we weer gaan rijden vallen de eerste druppels maar al gauw verandert het druppelen in een gigantische hoosbui. Helemaal achterin de wagen zit Patrick droog, Monique en Liesbeth zitten echter door de wind toch flink in de gevarenzone. Gelukkig heeft Ivan grote groen regenjacks die snel worden aangetrokken. Ikzelf zit voorin en dus zonder enig dak of scherm maar ben al gauw zo doorweekt dat ik besluit geen jack aan te doen maar de regen geheel te ondergaan. Het heeft iets helends en troostends tegelijk. Alsof ik me erin kan verstoppen. Ik laat het letterlijk en figuurlijk over me heen komen. Het sluit al het andere af. Ivan zet de vaart erin wat wel zorgt dat de striemen in mijn ogen me het kijken bijna onmogelijk maken dus krijg ik van hem zijn pet terwijl hij zijn zonnebril opzet om het water uit zijn ogen te houden. De sfeer blijft opperbest en wordt zelfs meliger door de regen. En zo heftig en snel al de stortbui kwam zo verdwijnt hij ook weer om over te gaan in een gewone regen die langzaam af neemt naar miezer niveau. Als we arriveren bij de Lodge is er een prachtige dubbele regenboog om ons te verwelkomen, waarna we zingend en met paraplu’s door het personeel bovenaan de trap worden opgewacht.

Ik ben volkomen doorweekt, mijn shirt plakt om mijn lijf, maar ik voel me er prima onder. We zien een prachtige vogel, met een enorm lange staart; een Wida.

We stappen het hoofdgebouw binnen. Een prachtige ambiance met zorg ingericht, die een smaakvolle luxe uitstraalt. Een grote centrale ruimte, maar ook een sportzaal een zwembad en restaurant gedeelte. En wifi! We maken kennis met Myriam, de eigenaresse. We checken in  en krijgen informatie over de locatie. Zo mag je bijvoorbeeld nooit alleen over het terrein lopen want er zijn geen hekken en alle dieren kun je in principe tegenkomen en hoe spannend en leuk dat ook klinkt je wil het toch niet echt meemaken ineens oog in oog met een gevaarlijk exemplaar te staan. Verder leggen ze uit dat onder het hoofdgebouw de tunnel naar de zogenoemde Hide is. Je mag er zelf altijd naar toe als je wilt en komt dan uit bij de drinkplaats van de dieren.

Voor de yoga retreat is de villa (een separaat te huren accommodatie naast de “mainlodge”) de uitvalsbasis. De villa heeft net als de mainlodge een verwarmd zwembad. En een eigen gym,yoga ruimte, chef en ranger. En heeft naast een “master bedroom” twee 2-persoons slaapkamers. Op het mooie grote terras dat vanaf hoogte uitkijkt over de vallei en de drinkplaats is een trap langs het zwembad naar beneden. Waar in de verte wat zebra’s staan. Onder de villa zit de officiële yoga ruimte.

Terwijl de rest nog wat rondkijkt zie ik eindelijk gelegenheid me af te zonderen en naar huis te bellen. We praten, huilen (ik dan), overleggen en spreken af dat ik blijf. Zodra er enige verandering of nieuws is hoor ik het. En kan de terugreis zo geregeld. Ergens tussen gerustgesteld en hyper, was ik op de badkamer mijn gezicht met koud water.

Terug op het terras is het uitzicht inmiddels wonderschoon aan het veranderen door de dalende zon en de groep zebra’s die naar de drinkplaats is gelopen. Geen minuut te verliezen: hup terug naar het hoofdgebouw en daar de trap af door de tunnel! Patrick heeft zijn grote zoom lens bij zich maar je zit er in de uitkijkruimte al zo dicht bovenop dat het zelfs met mijn telefoon lukt prachtige plaatjes te schieten. Verderop staat een zebrajong, met haar moeder. Ik slik een paar keer flink en staar in de verte terwijl de zonsondergang bemoedigend naar me knipoogt.

 

Daar de rest van het yoga gezelschap pas morgen arriveert, zullen we dán pas starten met het speciale menu (eigenlijk hoor je echt te detoxen maar de groep koos voor een mildere variant: door Monique samengestelde supergezonde maaltijden). Nu eten we nog uitgebreid en mag er ook nog vlees en alcohol. Voordat we aan tafel gaan, gaan we even naar ons eigen huisje om ons op te frissen. Het is al donker en Ivan loopt mee.

We komen geen wild tegen. Geen groot wild in ieder geval. Wel een krekel en een kikker. Over alles weet Ivan veel te vertellen.

In de Villa is inmiddels de tafel feestelijk gedekt.

Het is een gezellige groep in de Villa, met ook de mensen van de Lodge zelf erbij en de rangers . Er wordt volop gelachen en gek gedaan. Het leidt heerlijk af en ik lijk meliger dan ooit , maar ook de andere leden van het gezelschap laten zich niet onbetuigd. Het is een ontspannen sfeer. En de maaltijd overheerlijk. Ik geniet er nog even goed van. Aan het eind van de avond komt er Amarula op tafel, Afrikaans alcoholische sterke drank. Ik vind t leuk om te proeven en krijg een glaasje.

Ik vind het lekker, maar voel ook dat ik moe ben en de onzekerheid over thuis en de tranen inmiddels zo drammend hun beurt afwachten dat ik besluit niet verder te drinken omdat ik vrees dat dat mijn ‘vrolijke bui’ zal doen omslaan en ik wil hier de sfeer niet verzieken. Ik voel me schuldig over het laten staan van de rest van het glaasje. Hoop tevergeefs dat niemand het merkt. Ze zien het maar vinden het niet erg.

Het is inmiddels al vrij laat en morgen ochtend zullen we om half 6 gewekt worden door Ivan, om dan om 6 uur op safari te gaan. We achten het dus wijs langzaamaan ons bed te gaan zoeken. Ivan brengt Liesbeth en mij naar ons huisje terwijl we onderweg nog allerlei kleinere dieren zien.

Het huis dat we delen heeft een ruime woon/zitkamer met aan beide kanten een deur naar een slaap- en badkamer. Liesbeth aan de ene kant, ik aan de andere. Naast de eigen badkamer hebben ook beide kamers nog een buitendouche. Ik ben verliefd!! Het huis heeft net als het hoofdgebouw en de villa een veranda-achtig balkon dat over de vlakte uitkijkt. Het bed ziet er geweldig uitnodigend uit, maar ik besluit na Liesbeth welterusten te hebben gewenst, eerst nog uitgebreid met thuis te appen. Dan nog de foto’s inladen op mijn laptop en dan nog even de social media en mail nalopen. Kamer beetje inrichten, outfit klaarleggen voor morgen. Al met al is het diep in de nacht voor ik eindelijk op mijn bed plof.

De wifi werkt gelukkig perfect en al googelend naar de oorzaken, gevolgen, opties en vervolgtrajecten van mijn moeder haar aandoening doezel ik uiteindelijk toch weg.

Klik hier om verder te lezen over Dag 2

Klik hier om verder te lezen over Dag 3

Klik hier om verder te lezen over Dag 4

Klik hier om verder te lezen over Dag 5

Lees Terug: Intro

Dit bericht is geplaatst in Lieke Lamb, Travel met de tags , , , , , , , . Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.