Mhondoro Wildlife Yoga – Dag 3: Olifanten

SUNRISE YOGA
Na een hele korte nacht (ik moest tenslotte nog beeldmateriaal inladen, naar huis bellen, mail beantwoorden voor de zaak etc) sta ik al voor vier uur naast mijn bed.

Rond half vijf moeten we bij de villa zijn waar we de zon zullen zien opgaan tijdens de yoga. De yoga sessie is onderaan de trap van de Villa, dus in feite op het open terrein. Monique heeft kaarsjes neergezet zodat er toch wat licht is, want het is nu nog helemaal donker.

Het eerdere gemopper over het vroege opstaan verdwijnt gauw als de yoga-les begint en zeker op het moment dat de zon zich voorzichtig begint te laten zien. Door de afstandelijke, bijna koude lucht van de nacht trilt de dag langzaam en loom naar  binnen. Liggend op je matje overspoelt het je. De weidsheid, de puurheid, de rust.

Het heeft allemaal een licht hypnotiserende werking. Een verbondenheid met een grootser iets. Een gevoel dat versterkt wordt als de zon prachtig en krachtig alles steeds verder in het licht en de warmte zet.

deze foto: Patrick Kool fotografie

Tijdens het stil liggen aan het eind horen we allemaal de leeuw in de verte brullen. Wat een geweldige timing. Meer zen dan dit kan een yoga-les in mijn beleving nooit worden.

OLIFANTEN
Na de yoga en wat kleine gezonde versnaperingen en sappen is het weer Game Drive tijd. Deze dag zal een paar heel interessante ontmoetingen brengen. Want waar we Ivan plagen dat we nou nog steeds geen olifanten hebben gezien, (iets waar dit resort toch wel om bekend staat) belooft dat vandaag flink te veranderen. Nadat Ivan ze uit de verte al zag staan, rijden we een heel stuk om op op de juiste plek te raken, maar dan kan ook iedereen ze van heel dichtbij zien!

Op de rotsen voor ons staan twee hele grote olifanten. Imposant, zo dichtbij en zo direct. Maar ook zo vanzelfsprekend. Met een natuurlijke gratie op de schuine rotsachtige ondergrond, laten ze zich rustig bekijken en fotograferen.

Ik staar ademloos. Zijn tanden, slurf, hoe hij gras ermee pakt, zijn huid.

Vlak voor Ivan echt besluit weer verder te rijden, bedenk ik dat ik ook nog wel zelf met het dier op de foto wil. Het lukt gelukkig nog net. En natuurlijk is het ook weer ‘Lachen met Liesbeth’.

Als we om de rots heenrijden waar de tweede olifant al naar toe gelopen was, zien we een heel eind verderop in het veld nog een olifant. Ik vind t prachtige beesten.

Waar ik het in mijn jeugd nogal eens stomme dieren vond omdat ik ze met een scheldwoord associeerde dat ik vaak naar mijn hoofd kreeg, zie ik nu enkel hun majestueuze imposante houding. Die prachtkop met slurf en slagtanden.

Dat hele rustige gemoedelijke waarvan je echter weet dat je er niet mee moet sollen. Zo zag ik er geen en zo zag ik er ineens drie, maar de dag is nog lang niet om…

KAMELEON

Op de terugweg naar de lodge staat Ivan ineens op de rem terwijl wij toch echt niets zien. Hij stapt uit, loopt om de auto heen en bukt. Op zijn hand heeft hij een prachtige kameleon. Het is zo schattig! Hij houdt het diertje voor me en de kameleon reikt naar de rand van mijn hoed. Klimt over me heen, mijn hoed op!


Heel de groep wil hem nu wel even van dichtbij zien of op de hand houden en de kameleon laat het geduldig toe. Ik ben verliefd. Zodra ik terug ben in de lodge app ik de foto’s naar mijn vader zodat hij ze aan mijn moeder kan laten zien, zodra ze weer daartoe in staat zal zijn.

Na iedere safari staat Eddy of een van de andere mensen van de lodge klaar met warme vochtige doekjes. Geen overbodige luxe met dit warme weer en het voelt superluxe.

Met Frank, de eigenaar van het resort, praat ik over de dierenpopulatie. Het is een enorm terrein dat door verschillende eigenaren aan elkaar geknoopt is. Ze willen zoveel mogelijk de natuur hun gang laten gaan maar ook wel goede beheerders zijn. Er is bijvoorbeeld een programma met moderne technologie (IoT zenders; internet of things) waarbij dieren een zender krijgen waardoor hun gedrag in kaart kan worden gebracht en onverwachte zaken – zoals een stroper-  vroegtijdig opgemerkt kunnen worden in het gebied, om zo de neushoorns te beschermen.

In principe willen ze verder niet ingrijpen maar als bijvoorbeeld een zebra door een andere zebra kreupel is geschopt  (dat doen ze nogal regelmatig, zijn agressiever dan je denkt) en vlak voor een van de resorts langzaam ligt te creperen, willen ze toch nog wel eens ingrijpen. Ze kunnen natuurlijk niet iedere zebra redden. Soms is het beter de natuur zijn gang te laten gaan. Het is een afweging. Iets dat ik goed snap al voel ik mijn hart ineens zo ineen krimpen.  Ik wil nog verder vragen over hoe en wat, maar de groep komt binnen en het gesprek vervliegt.

RENNEN

Na de prachtige en gezonde lunch is eerst Liesbeth aan de beurt voor een hoofdmassage door Monique en dan ik.

Maar als ik aan kom lopen op het terras van de villa omdat het bijna mijn tijd is, zien we in de verte iets groots aan de bosrand bewegen.  Is het ? Ja!


Er staat een olifant! En hij lijkt met enige aarzeling het grote terrein voor de lodge over te gaan steken. Hij lijkt richting drinkplek te gaan.  De hoofdmassage moet wachten. Ik ren zo snel ik kan van de Villa naar het hoofdgebouw. Vergeet dat ik eigenlijk niet  alleen over het terrein mag, maar in no-time ben ik de trap af, de gang door en sta ik in de uitkijkpost te kijken hoe de olifant aankomt en begint te drinken.

Patrick arriveert en installeert zijn telelens en ook Liesbeth is er. De olifant drinkt, loopt, speelt met water en ik ben ontroerd door zoveel schoonheid. Perfectie. En zo dichtbij. Als ik inzoom met mijn camera zit ik bijna ín de rimpels van zijn hoofd. Ik geniet.

Al lijkt de olifant het op een gegeven moment zat en schudt vervaarlijk met zijn kop voor hij uiteindelijk wegloopt.

MIJN HOOFD ONDER HANDEN

Nadat de olifant is vertrokken is het dan alsnog tijd voor mijn hoofdmassage. De hoofdmassage die Monique geeft, is de heerlijkste die ik ooit gehad heb. Nogmaals; ik vind massages meestal maar niets, maar het druk uitoefenen op mijn hoofd, op mijn hals, terwijl ik op de veranda zit en in de verte naar de plek staar waar net nog de olifant vandaan kwam, raakt me. Het is al een stuk de middag in en de hele setting en de hoeveelheid indrukken van de dag gonzen door mijn hoofd. Ik weet niet of ik emotioneel ben of gewoon erg moe, maar ik focus me heel sterk op de rand van de veranda en tel de schroefpunten. Ik houd mijn gedachten bezig zodat ze er niet met me vandoor kunnen. Ik staar en ik wou dat Monique nooit stopte. Dat dit uitzicht nooit stopte. Dat waar en wie ik ben nooit stopte.  Dat alles hoe het is nooit stopte. Dat dit leven nooit stopte. Maar dat het wel hier stil blijft staan…dat alles blijft zoals het was.

MINDFULNESS WANDELING

Voor dat het donker wordt, gaan we nog op mindfulness wandeling. Gewoon te voet de wildernis in. Er zullen twee rangers meegaan en Ivan legt de spelregels uit.

Als een slang achter elkaar lopen. Niet teveel lawaai maken, niet achterblijven, opletten en wat er ook gebeurt: luisteren naar wat de rangers zeggen. Ik vraag me serieus af of het wel wijs is en of het niet de goden verzoeken is om lopend een gebied met wilde dieren in te gaan. (daarbij vond ik het in de auto ook prima). De rest lacht me uit. En vind mij kennelijk nogal overdrijven. “Als je je niet veilig voelt moet je het niet doen hoor”, zegt één van de dames net iets te kribbig. Ik weet niet of het ‘niet veilig voelen’ is. Ik vind alleen dat je er goed over na moet denken. De natuur laat niet met zich spotten. Ivan verzekert me dat het heus kan en dat het bovendien ook echt de moeite waard is en even later loop ik dus stevig stappend in een rijtje van mensen achter de ranger aan door de wildernis.

Hoe langer je er loopt hoe zekerder je wordt, want in de verste verte lijkt geen dier te zien. Al zou je willen. Behalve hier en daar wat wegschietende impala’s. De enige uitdaging is het terrein dat steeds ruiger wordt en het opletten daarbij om niet met glijdende rotsstenen van een berghelling te storten. In het begin film en fotografeer ik nog, maar als het terrein echt mijn aandacht vraagt berg ik mijn spullen weg. De zon brandt. Alsof hij, voor hij zo onder zal gaan,  zich nog even wil laten gelden. Ik vind het pittig, maar als ik omkijk zie ik dat ik niet de enige ben.  Af en toe houden we stil als de rangers iets willen vertellen over sporen of dieren. De omgeving is geweldig.

Hoe verder we komen hoe wilder het terrein.  We stoppen op een prachtige plek met een adembenemend uitzicht op het gebied. Natuurlijk ziet Ivan gelijk in de verte op een berg aan de overkant van het dal een neushoorn staan en later ook een olifant. Ik doe mijn best maar met de beste wil van de wereld zie ik het niet. En ik heb de inzoomfunctie van mijn camera nodig om te ontdekken waar hij staat. Hilariteit alom want ik ben gelukkig niet de enige met matige ogen. We gaan zitten en na een slokje water en een korte introductie van Monique zullen we een tijd stil zitten en zwijgen.

Ik ben wat recalcitrant merk ik en kan me er niet toe zetten alles los te laten. Bang voor de stilte ben ik niet. Maar ik heb zoveel om me heen om naar te kijken.

Dus houd ik mijn zonnebril op en ziet niemand dat mijn ogen niet dicht zijn. Ik hoor vogels, zie vlinders, planten, voel de zinderende hitte trillen door de lucht. Een zweem van een raar soort eeuwigheid. Ik zie de rest van de groep in gedachten verzonken zitten. Ik wil niet denken. Ik wil de omgeving in me opzuigen. Ik geniet van de brandende zon.  Ik zie hoe de twee rangers rondlopen. Ik voel felheid.Ik zou op willen springen.. een stuk rennen. Schreeuwen.  Over het dal heen galmen.  De stilte vermorzelen. Het leven door elkaar schudden. De schepping laten weten dat ik er ben!

Terwijl we teruglopen (we worden geacht nog steeds te zwijgen, al weet ik niet of dat in verband is met de wilde dieren of de yoga oefening) begint de zon te zakken.  De rangers willen de vaart erin houden, want dit is wel de periode dat bepaalde roofdieren op pad gaan en we willen geen onnodige risico’s nemen.

Terug bij de lodge liggen de yoga matjes al klaar want voor het diner gaan we nog even aan de slag. Monique laat ons kennismaken met zoveel mogelijk soorten yoga. Snel omkleden dus.

Dit keer is de rug aan de beurt. Een soort zwarte schuimrubberen strip waar je met je ruggengraat overheen moet gaan liggen. Geweldig om te voelen hoe sterk mijn rug eigenlijk is. We doen de oefeningen op de veranda en de ervaring van het zo intensief en bewust met je lijf en hoofd bezig zijn in een verdovende stilte, terwijl daar in die oneindige vlakte, die oneindige ‘circle of life’ de zon ondergaat, is lastig te beschrijven. En ik denk aan de zebra’s. Waarvan sommigen dus met hulp gered zullen worden en anderen zelf moeten vechten of sterven.Vanmorgen begonnen we de dag nog voor de zon opging met yoga, nu sluiten we hem hier af terwijl de zon al verdwenen is.

deze foto: Patrick Kool Fotografie

BOUMA

Later dan gebruikelijk gaan we -na de yoga sessie- richting diner. Dat is vanavond niet op de villa veranda, maar in de Bouma. De Bouma is een door grote door houten palen omgeven ronde ruimte vlak bij het hoofdgebouw. Met een kampvuur in het midden staan aan de ene kant, in een halve cirkel, tafels prachtig gedekt met kraanvogel servetten. Aan de ander kant van de cirkel is ‘de keuken en het buffet’. Een barbecue en een uitstalling van allerlei mooi gevulde schalen.

Het eten is genieten. (zeker met de kennis dat het gezond is en dus allemaal mag).

De sfeer  daar in het donker onder de sterrenhemel met enkel het vuur in het midden is magisch.

Halverwege de maaltijd komen de personeelsleden van de lodge voor ons zingen. En al voel ik me even kort ongemakkelijk de toerist die vermaakt moet worden, valt dat al gauw van me af als de sfeer er echt goed inkomt en ze helemaal losgaan.

Het is warm, feestelijk en senang. Aan het eind laat Monique ons eerst allemaal onze diepste gedachten,angsten of verdriet op een briefje schrijven. Ik weet bij dit soort opdrachten nooit goed wat ik op moet schrijven. Ik kijk naar boven. De sterrenhemel is hier in dit donkere gebied zo mooi. Zo fel. Na het dicht te hebben gevouwen mogen we de briefjes in het vuur gooien. Het levert bij sommigen de nodige emoties op. Daarna trekken we om de beurt een kaart. We mogen hem met de groep delen maar het hoeft niet.  Ik fotografeer de mijne in stilte.

 

ZWEMBADFANT

Het is al tegen middernacht als we de Bouma verlaten om naar ons eigen huisje te gaan. Ik ben volkomen kapot en bekaf en klaar voor bed. Maar eenmaal in mijn huisje word ik via whatsapp teruggeroepen. Of ik, als ik zin heb, snel naar het zwembad van het hoofdgebouw wil komen. Niet om te zwemmen maar vanwege een onverwachte gast….Als ik aangerend kom bij het hoofdgebouw staat daar vlak voor de veranda een hele grote olifant.

Waanzinnig om een wild dier zo mega dichtbij je te hebben! En oppassen dat je je bewust blijft dat het een wilde olifant is. Want als je -steeds meer durvend- steeds verder over de balustrade hangt, heb je bijna de neiging je hand uit te strekken om hem te aaien.

Eindeloos blijft hij staan en dus blijf ik eindeloos kijken. Ook ver nadat alle mogelijke foto’s en selfies zijn gemaakt. Op een gegeven moment schuifelt hij richting het zwembad en steekt zijn slurf onder t afdekzeil door voor een slok. (Het water bevat geen chloor, maar is net iets zouter. De olifanten komen wel vaker hier een slok uit het zwembad nemen).

Het was me nooit gelukt om me zelf los te rukken van dit schouwspel, dus ik ben blij als hij op een gegeven moment dan toch besluit weer terug richting de bossen te lopen. Uit zicht. Zodat ik dan uiteindelijk toch mijn bed op kan zoeken.

Het is al laat voor ik echt lig en ik slaap onrustig. Droom over een zwaar gewonde zebra die ik hoe dan ook wil redden, kansloos of niet! Waar ik naast het bed zit terwijl ik alle apparaten hoor piepen en doen.  Op de veranda staan massa’s toeristen te kijken. Ik beloof haar bij haar te blijven tot ze beter is en weer naar haar kinderen kan. Ik beloof haar voor haar kleintjes te zorgen. Ik verjaag leeuwen maar stuur ook artsen weg die haar willen laten inslapen. En ik praat eindeloos met haar. En dan rijd ik met haar over de grote vlakte, terwijl de zon fel brandt. In de verte zien we een olifantenmoeder en een neushoorn met jong. En horde zebra’s. Die komen snel dichterbij. Kleintjes en kreupelen. Voor ik het weet ben ik omringd door ontelbaar veel zebra’s. ik kan geen kant meer op….

Nog voor zessen ben ik alweer wakker. We gaan op wandelsafari. Via het thuisfront leer ik dat mijn moeder van de IC af is en het goed gaat. Mijn hart springt op. Alles sal reg kom. Buiten op het balkon omarmt de zon me. Ik ben klaar voor de dag.

Klik hier om terug te lezen over Dag 1

Klik hier om terug te lezen over Dag 2

Klik hier om verder te lezen over Dag 4

Klik hier om verder te lezen over Dag 5

Lees Terug: Intro

Dit bericht is geplaatst in Blog, Lieke Lamb, Travel. Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.