MHONDORO WILDLIFE YOGA, DAG 5

Het begroeten van de nieuwe dag buiten op het balkon met uitzicht over de vlakte en alle vogels op de achtergrond is iets dat ik ga missen thuis. Ik ben behoorlijk verbrand,  heb chronisch slaaptekort maar ben half 6 op en heb zin in de laatste safari.

Er was even sprake van die te laten zitten omdat iedereen best wel moe is en overvoerd met indrukken maar ik wil het voor geen goud missen. Ik ben hier nou toch ! 😉

GELIJK GOED WAKKER

Terwijl ik voor onze lodge op Lies zit te wachten hoor ik achter me Ivan de trap af komen. Zonder op te kijken van mijn telefoon waarop ik net even foto’s aan het indelen ben, groet ik hem. Hij antwoordt niet maar blijft staan. Ik zeg nog een keer hoi en hoor dan een intens gegrombrul. Verschikt draai ik me om en het is dus niet Ivan maar een flinke  aap die vlak achter me zit. Groot en met gevaarlijke tanden. Van schik laat ik bijna mijn telefoon vallen. Gelukkig schikt hij ook erg van mij (can’t blame him ) en hij rent weg. Als ik hem met mijn ogen volg zie ik hem zich aansluiten bij een heel grote groep apen die over het terrein rent.


Als ik even later bij de villa ben zien we de hele groep apen op de vlakte zitten in de buurt van de drinkplek.

 

Maar ook een vlinder laat zich zien.

UITBUIKLEEUW, KEUTELSPUGEN, ZEBRAPORN EN EEN VERREGENDE BROMANCE

Terwijl een deel van de groep uitslaapt of bij het zwembad blijft, gaan wij gauw erop uit. Want er is een leeuw gespot. De sfeer is weer opperbest. Tussen Patrick de fotograaf en Ivan heeft zich een komische ‘bromance’ ontwikkeld van de week waarbij ze elkaar bovendien aftroeven in wie het meest gevat en grappig kan zijn. We spotten een prachtige mannetjes leeuw.

Werkelijk volgevreten ligt hij uit te buiken en dat geeft ons de gelegenheid hem volop te bewonderen. Moeder en welpen zijn verderop.  Maar waar Ivan ze in de verte achter een heuvel ziet liggen blijven ze voor mijn ogen onvindbaar. Ivan vertelt weer honderduit over hoe lang zo’n leeuw er dan over doet zijn eten te verwerken, dat de jongen van een ander mannetjes niet veilig voor hem zijn en hij de vrouwtjes wel erg veel van het zware jaagwerk laat doen.


Na een tijdje besluiten we de leeuw, die inmiddels af en toe rechtop zit, rustig te laten bijkomen van zijn maaltijd en zelf ook even iets te eten een stuk verderop.  Het is nog vroeg maar al behoorlijk warm. Ik ben wel toe aan wat te drinken want voel me wat licht in mijn hoofd en mijn benen voelen wat wiebelig. Myriam, die al de hele week een welkome aanvulling is van de groep leert ons nu samen met Ivan nieuwe termen en ‘bokdrolspuug’.

Waar wij eerst allemaal vol afgrijzen er niet over piekeren om aan t bokdrolspuug mee te doen, hebben we toch even later allen een keutel tussen onze tanden om deze vervolgens zo ver mogelijk weg te spugen.

Het is meligheid top als Ivan op zijn hoofd staat en later blijkt hoe kippig ik ben als ik sta te filmen ik niet doorheb dat vlak achter mij een jakhals loopt. (als je goed kijkt zie je hem in het begin van het film-fragment al lopen 😉

Dan is het langzamerhand echt tijd deze laatste safari af te ronden en terug te gaan. We stuiten nog op een hele horde zebra’s. De beesten bijten elkaar, bestijgen elkaar en trappen elkaar. We kijken gefascineerd toe en voorzien het #metoo achtige schouwspel van het nodige commentaar waarbij we onze eigen menselijke invulling aan het geheel geven. Waarbij het uiteindelijk gewoon vechtende mannetjes blijken.


Ondertussen vallen de eerste druppels en gauw worden de regenjassen aangedaan want op dag 1 leerden we: als het losgaat gaat het goed los. En dat gaat het nu ook .

Terwijl Ivan toch hier en daar nog stopt (al is het maar om Patrick een bloem aan te bieden) houdt de groep de sfeer melig door oa  ‘islands in the stream’ te zingen.

Ik gok dat we een van de meest luidruchtige safarigangers ooit zijn maar hé, we hebben genoten en ik heb zelden zo gelachen en geluk gehad met een groep medereizigers. !

Na een laatste stop voor een waterbok met kleintje, komen we terug bij de lodge waar het ontbijt klaarstaat.

 

 

INTERNET OF THINGS, SAVE THE RHINO’S

Ik ontbijt ik maar half. Voel me niet helemaal topfit. Het is tijd om langzamerhand spullen te gaan pakken en ik wil nog een interview afnemen met Myriam en Monique. Verder maak ik afspraken met Bradley .

Bradley Schroder is de CEO van Welgevonden Game Reserve en aanspreekpunt van het  LoRa project. Ik wil hem dolgraag interviewen over dit state of the art-project om neushoorns te beschermen door middel van nieuwe technologie. Dieren als impala’s en zebra’s krijgen hierbij een band met een zender om, die signalen uitzenden (via LongRange: LoRa). Aan de hand van het realtime verzamelen en bekijken van deze gegevens (algoritmes) kan men het gedrag van de dieren in kaart brengen. En men kan zien of er een stroper op het terrein is. Uit eerdere proeven met dit concept kwam namelijk naar voren dat dieren anders reageren op bijvoorbeeld de aanwezigheid van een leeuw dan van een mens. Het is een belangrijke ontwikkeling want stropers zijn een groot (en complex) probleem en de neushoorn (3 gedode neushoorns per dag in Zuid Afrika)  wordt er als diersoort daadwerkelijk door bedreigd in zijn voortbestaan. Kortom een prachtig project waar ik vanuit mijn werk ook erg in geïnteresseerd ben. Een mooi voorbeeld van ‘the Internet of Things’.. the Internet of Animals. Het was de bedoeling deze week al het interview te doen, maar er was simpelweg te weinig tijd.  Vandaag gaat het helaas ook niet meer lukken, maar we spreken af elkaar te skypen en dan uitgebreid over het project te praten. Ergens ben ik er ook wel blij mee want ik voel me per minuut zieker worden.

Uiteindelijk neem ik (weer thuis) een interview met hem op:

COME AS A GUEST,  LEAVE AS A FRIEND

Voordat we echt vertrekken, krijgen we nog een rondleiding over het achterliggende terrein. De heuvel op, achter onze lodges is namelijk nog een heel stuk daar waar ook de sterrenuitkijk is. Een groot rond plateau helemaal op de top, waar allemaal schuin geplaatste stoelen naast elkaar staan en waar je dus op een heldere avond heerlijk relaxed alle sterren kan bezichtigen. Die zie je hier sowieso heel goed en Ivan heeft ons al een paar avonden uitleg gegeven.

We lopen door naar het gedeelte waar de nieuwbouw in aanbouw is, naar de grote tuin waar eigen groenten en fruit wordt verbouwd. En naar de locatie waar voor eigen gezuiverd water wordt gezorgd. De zon brandt fel als we over het terrein lopen en ik heb moeite om op mijn benen te blijven staan. Mijn hoofd bonkt en gonst en mijn armen lijken zonder kracht of bloed. Ik probeer me krampachtig te focussen op het hier en nu. Iedereen is gelukkig druk met de laatste foto’s en het naderend afscheid. Niemand die iets merkt. Nou ja.. bijna niemand. Als ik bij de villa afscheid van iedereen neem, duwt Eddy me twee paracetamol tabletjes in mijn handen. Een voor nu, een voor eventueel nog later. Hij lacht. Ik kan hem wel omhelzen. Na het glas water en medicijn gaat het al gauw beter en eenmaal in de jeep keert de rust in lijf en hoofd grotendeels terug.

Een laatste zwaai naar de mensen die hier zo geweldig voor ons gezorgd hebben. Een dikke omhelzing voor Myriam, die in korte tijd zo dierbaar is geworden, of zoals ze zelf over Mhondoro zegt: come as a guest, leave as a friend. En dan is het toch echt richting uitgang dat we gaan.

Op de terugweg zien we onder andere nog een giraffe met jawel, een kleintje. Helaas nog steeds geen cheetah  gespot. Dus ooit moet ik terug. Bij de entreegebouwen van het park stappen we over van de jeep in de gewone taxi die ons naar het vliegveld zal brengen. Het begint te regenen. De cirkel is rond.

Thuis ga ik zo gauw mogelijk langs bij mijn moeder. Het gaat relatief goed met haar. Ze is verzwakt maar al weer vol praatjes en als ik haar vraag naar wat er is gebeurd, is ze eigenlijk vooral vol van het feit dat ze wel met 200 km per uur over de weg geracet hebben toen ze in de ambulance lag. Ik glimlach. Ja, zo ken ik haar weer. Ik glimlach en omhels haar intens. Zelden zo blij haar over mijn reisavonturen te kunnen vertellen.

De dagen na thuiskomst is het bij de foto’s uitzoeken heerlijk nagenieten. De plaatjes roepen direct weer dat gevoel van verwondering op, van aanvaarding alsook van confrontatie. Was het de warmte, de yoga, het gezonde eten? Afrika doet iets met je. Afrika gaat in je zitten. Afrika doet je beseffen dat je kwetsbaar bent, hoe groot en sterk ook. In een groep of alleen. Dat de natuur krachtig is en dat die om kan slaan waar je bij staat. Dat alles om kan slaan waar je bij staat…Dat je altijd op reis bent, maar ook altijd thuis bent. Afrika doet je beseffen dat jongen ooit alleen verder zullen moeten. Dat je ze tot die tijd alles moet meegeven wat je kan.  Ik hoop mijn kinderen ooit Zuid-Afrika te kunnen laten zien..

INTERVIEW MET MYRIAM EN MONIQUE:

Wil je meer informatie over deze reis : Zie de Mohondoro Site 

Klik hier om terug te lezen over Dag 1

Klik hier om terug te lezen over Dag 2

Klik hier om terug te lezen over Dag 3

Klik hier om terug te lezen over Dag 4

Lees Terug: Intro

Dit bericht is geplaatst in Blog, Lieke Lamb, Travel met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.