Op Pad met de Politie

20140212_162031Afgelopen maand mocht ik een dag meelopen met de politie in Dordrecht. Meerijden met de dienst van agent Dirk-Jan Grootenboer. In de praktijk van dichtbij meemaken hoe dingen gaan, wat er zoals voorvalt en hoe de politie bepaalde dingen afhandelt. Met extra interesse natuurlijk voor het al dan niet gebruik van techniek, social media en eventuele gadgets.

Na eerst de nodige uitleg aan mij, was het tijd om naar de briefing van de agenten te gaan. Hier werden alle actuele zaken nog even doorgenomen, zoals bv inbraken van de nacht ervoor, evenals een lijst met auto’s en met personen op wie gelet moest worden. Wat mij betreft had ik die lijst wel graag digitaal meegekregen, al begreep ik dat het merendeel ‘bekenden’ waren van de agenten.

Terwijl een deel van de patrouillewagens zich al naar een akkefietje spoedde, moest Dirk-Jan, met wie ik mee de wagen in ging, eerst mij nog wat verdere instructies geven. Met als sluitstuk het aanmeten van het kogelwerend vest dat ik geacht werd onder bepaalde omstandigheden te dragen.

vest2 groepWaarna het dus alleen nog maar even oefenen was op een uber stoere boze, strenge -met mij valt niet te spotten- blik. Komt het een beetje over??!

vest group

We hebben even getwijfeld over welk vervoersmiddel we zouden nemen …

IMG_7471

…maar het werd toch de politiebus.

IMG_7386Heel geduldig gaf Dirk-Jan uitleg over de standaard uitrusting van de wagen.  Het is onmogelijk voor elke (vaak bizarre) situatie de exacte spullen bij je te hebben, maar met een beetje creativiteit ben je met deze bagage redelijk compleet. Al lijkt een stormram niet iets dat je dagelijks nodig hebt (loodzwaar ding trouwens..allicht) je wil het toch bij je hebben.

IMG_7406Dan gaan we op pad. Dirk-Jan praat me bij over van alles en nog wat (van bepaalde organisatorische zaken binnen de politie, tot aan zeer aangrijpende ervaringsverhalen , tot waarom bv heroïne meer overlast geeft dan cocaïne etc etc). Ondertussen houdt hij de omgeving scherp in de gaten. Ik mag niet alles delen en fotograferen, maar kan wel zeggen dat het heel divers is. Van hangjongeren tot inbraak. Van zeer slordige rijders aanspreken (die ook al bekend blijken te zijn) tot aan een verdwaasde man opvangen en weer op weg helpen. Ik leer heel veel ook over hoe bepaalde zaken geregeld zijn, hoe de samenwerking met de achterban is en over hoe en waar er punten van aandacht zijn. En we discussiëren er ook op los (moet de politie bijvoorbeeld voorop lopen op het gebied van technische snufjes zoals social media, smartwatches en internet brillen ed?).

Wat ik deze dag bij de politie vooral leer (al was t me niet onbekend) is hoeveel persoonlijk leed, nood en ‘verdwaalde’ mensen er zijn. En hoe weinig vanzelfsprekend het eigenlijk voor velen is de weg door onze maatschappij te vinden.

Maar wat ik ook leer is dat ik per direct het vakje “ongeschikt” voor mezelf aan kan kruisen als het om politiewerk gaat en bovendien serieus over een bril moet gaan nadenken. “Liek, hoeveel man/vrouw zitten er in die auto?, zag je t nummerbord?” “Huh, welke auto? Die rode? .. tsja.. ehh..hij is ehhh rood… dat heb ik wel gezien”. Het snel een auto scannen is echt iets waar ik nog op moet oefenen. Daarbij heb ik eerlijk gezegd ook al moeite om dat krakerige gestamel door het mobilofoon systeem van de auto te verstaan. Het is ook bijzonder onduidelijk wanneer ze nou eigenlijk tegen ons of juist tegen elkaar praten. Na een oproep over een inbraak moeten we, zodra we de wijk inrijden, op ‘verdachten’ personen letten, maar het is best druk.. en wat is verdacht?  Er wordt ondertussen gezocht naar een auto met een buitenlands nummerbord.  Ik doe echt mijn best en speur me op de overvolle weg waarop we rijden bijna een gat in de voorruit, maar uiteindelijk zie ik bij wijze van spreken pas een auto met een buitenlands nummerbord nadat Dirk-Jan hem heeft gesommeerd voor ons te stoppen…En het idee van  een twitterverslag waar ik mee speelde, laat ik al helemaal schieten. Lang niet alles mag gedeeld en je hebt bovendien nauwelijks een moment tijd om even rustig te twitteren.

In de wijk

Dirk -Jan is behalve een orde handhaver ook een aanspreekpunt.  Hij vindt het belangrijk om benaderbaar en goed bereikbaar te zijn. Hij vindt tijd voor een praatje met de jongeren op straat die hem volgen op twitter en facebook. Waardevolle kanalen voor extra contact en informatie, twee kanten op werkend. Het geeft de politie een duidelijker en bovendien ook vriendelijker gezicht. Natuurlijk praten we uitgebreid over de voor- en ook nadelen van het openlijk delen van je bezigheden op social media.

IMG_7496

IMG_7456

’s Avonds, nadat we op het politiebureau snel wat hebben gegeten, (Dirk-Jan maakte lasagne voor me !) is het behalve donker ook heel regenachtig. Aan de ene kant is het dan rustiger zo begrijp ik (minder buiten rondhangers natuurlijk) maar ook extra naar en onheilspellend. Zeker als er uit een jongeren-opvangcentrum een puber met suïcidale gedachten blijkt vertrokken. Er worden gelijk wagens naar verschillende locaties, waaronder t dichtbijgelegen station/spoor, gestuurd. Ze hebben bij het centrum geen foto van de persoon, maar daar biedt de facebook pagina van de jongere zelf dan weer uitkomst. (de persoon in kwestie keert uiteindelijk ongedeerd terug)

20140212_204103

Een auto die met waanzinnige snelheid de krappe straatjes in het centrum onveilig maakt, gaat uiteindelijk op de bon. Maar een verdachte, verdekt geparkeerde auto, gesignaleerd door buurtbewoners waar al vaker werd ingebroken, blijkt alleen een verliefd stelletje onderdak te bieden, dat thuis niet terecht kon. 😉

Na een melding over een inbraak in actie, wordt er met zwaailicht heengesneld, maar zonder sirene, om ze niet te veel te waarschuwen.

En bij een gezochte persoon die zichzelf in de woning heeft verschanst, komt dan toch de stormram in actie. Ik mag mee, maar wordt nu heel duidelijk gesommeerd afstand te bewaren. Klonk een waarschuwing als “oppassen voor spugen en krabben” me eerst nog wat lacherig in de oren, nu zie ik hoe snel een situatie grimmig kan worden. Hoe oogcontact beter gemeden kan worden en hoe belangrijk het als politie is om goed geïnformeerd en goed op elkaar ingespeeld te zijn. Er wordt gepoogd met de persoon te praten. Uiteindelijk gaat ook deze verdachte geboeid en al bij ons achterin de auto mee. Terwijl Dirk-Jan tegen me praat, kijk ik voorzichtig in de achteruitkijkspiegel.

IMG_7542

Bij het bureau is een speciale ‘kooi’ waar een wagen met een arrestant in kan rijden tot aan de deur. Binnen is een speciale bak om met pepperspray besproeide ogen uit te spoelen . Liften hebben aparte (afsluitbare) ruimte voor de verdachte. Er is een plek om te fouilleren, vingerafdrukken af te nemen en natuurlijk moet er gelijk van alles (zo volledig en soepel en foutloos mogelijk) ingevoerd worden in het systeem. Zo min mogelijk handelingen, zo’n groot mogelijke efficiëntie en nauwkeurigheid.
En hoe groot de veilige ‘afstand’ ook is gemaakt, het komt dichtbij . Een mens opsluiten…hoe onredelijk zijn daden of gedrag misschien ook waren, hoe terecht en noodzakelijk het ook is, heeft iets ‘schuldigs’.  Ik heb er nooit eerder zo over nagedacht. Wil ook absoluut niet te soft worden. En zo naïef ben ik ook weer niet. Maar het (wanhopige) verhaal erachter kennen, zelf iemand de ruimte induwen en de sleutel omdraaien is anders dan het laten doen.

collage inname

Er zijn cellen met en zonder permanent camera toezicht. De redenen van verblijf lopen enorm uiteen.

cellen

Terwijl Dirk-Jan allerlei gegevens in de computer invoert, zie ik de handboeien liggen. “Mag ik ze even bekijken?” vraag ik terwijl ik ze al pak.  En terwijl ik ze bestudeer en vakkundig uitvouw, hoor ik  zijn antwoord eigenlijk niet eens . Van zijn “Ja hoor, maar niet omdoen” dringt alleen het woordje ” omdoen” ergens vaag door en voor ik het weet zit de ene helft al om mijn pols geklemd. Schijnbaar zit ie dan ook gelijk dicht en terugvouwen gaat niet. Dirk-Jan is druk en heeft niet gelijk zin me los te maken en vindt dat ik er maar even mee moet blijven lopen. Ik doe straffe pogingen mijn hand erdoorheen te murwen. Voordat we weer de auto ingaan besluit Dirk-Jan me dan toch te ‘bevrijden’.

boeien

We gaan een kijkje nemen bij de meldkamer. Een grote ruimte waar verschillende mensen allemaal oproepen beantwoorden en ook doorschakelen naar de agenten in het veld met wie ze continue in contact staan.  Het (computer)hart van de organisatie en de backbone van alles wat er speelt. (fotograferen niet mogelijk).

Nog een paar keer gaan we ergens op af. (Er zijn verschillende codes al naar gelang waarvan je met licht dan wel met sirene mag rijden. Als er met een sirene gereden wordt, is dat gelijk bij de meldkamer bekend en die weet dan dat er iets aan de hand is)

De lange leerzame dag loopt op zijn eind. Het is bijna middernacht en de volgende groep agenten neemt de dienst over. Met veel dank voor korps Dordrecht -en met speciale dank aan Dirk-Jan Grootenboer en Arnoud Grootenboer– voor hun openheid en bereidheid te delen en te vertellen en mee te laten beleven.

20140212_212459

Onderweg naar huis gonst mijn hoofd nog volop na van alle verkregen informatie en indrukken. Een paar straten voor ik thuis ben, wijk ik uit voor een langsrazende politiewagen met vol zwaailicht. Ik hoop dat het meevalt en ze verder een rustige nacht zullen hebben.

Het was een bijzondere leerzame mooie dag.

IMG_7543

 

 

Dit bericht is geplaatst in Blog, Lieke Lamb. Bookmark de permalink.