Drie jaar geleden zijn de mappen voor het laatst van de plank gekomen. Ik herinner het me niet. Misschien dat ik het mijn man toen heb laten doen. Een grote rij dikke, héle dikke, rode mappen. Ze staan daar eindeloos onaangeroerd. Omdat ik er niet in wil kijken. Teveel papierwerk zit er in. Het kan drastisch uitgedund. Maar ik wil het niet uitzoeken. Kan het niet. Kinderachtig, ik weet het, maar ik wil er niet mee bezig zijn.
Nu moet het. Want iedere drie jaar verlangt de overheid dat ik hen bewijs lever dat ook deze periode er zich geen onverwacht wonder heeft voorgedaan. Dat mijn dochter nog steeds extra hulp en extra zorg nodig heeft. Dan moet zij opnieuw gezien worden en dan moeten alle uittreksels en verslagen en beoordelingen weer netjes gebundeld aangeleverd. Dan wordt er gekeken naar de herindicatie van ‘het rugzakje’ (leerling gebonden financiering).
Ik blader er doorheen.. De bagage die ze in haar leven meeneemt in dat rugzakje…de tabbladen met fysio, psycho, ergo , logo en andere therapeuten. De leerweg coördinator, de ambulant begeleider, intern begeleider. De doelstellingen, behandelplan, begeleidingsplan, leerplan.
De arts-bezoeken, medische tijdbalk, de intakes, de neurologie-roosters, de gespreksverslagen, de observaties, de evaluaties, de IQ testen, het absentie overzicht van school (hoe meer je tijdens schooluren een arts bezoekt, hoe meer gedwongen schooluitval en dus meer kans op toewijzing ‘rugzakje’ vertelde iemand me ooit… terwijl ik juist zo mijn best had gedaan artsen buiten school om te plannen). Eindeloze invullijsten met vragen ook. Oneindig. Steeds dezelfde vragen. De concrete: hoe was de bevalling? Hoeveel broers en zussen heeft ze? Wanneer kwam de eerste tand?… Maar ook de minder duidelijke vragen:.. “heeft last van het feit dat hij /zij meer besef krijgt van het feit dat hij /zij ….” En dan óf een schaal van 1-10 óf de keuze uit ja/nee/soms/een beetje/vaak/altijd… Ik was na drie vragen altijd volledig de weg kwijt.
De beoordelingen. Eindeloze A4-tjes met alle aandachtspunten en zwakke punten keurig opgesomd. Alles wat er niet functioneert en niet zou deugen aan mijn lieve kleine mooie meisje. Alles waarin ze achterblijft, waar ze op uitvalt, wat haar niet lukt… netjes uitgewerkt. Ooit vroeg ik een ‘peut’ of ze in plaats van zo’n heel pakket niet gewoon 1 A4 kon geven met wat mijn dochter WEL kon, waar haar kracht lag, zodat ik me dan dáárop kon richten. Het bleef lang stil. Uiteindelijk zei ze dat ze daar niet over had nagedacht, maar dat daar ook niet de focus moest liggen. Het was immers belangrijk dat ze zoveel mogelijk ‘normale’ vaardigheden zou gaan beheersen en indien dat niet lukte, zou leren omgaan met aanpassingen.
Ik zie de folder er tussen zitten met driewielfietsen. De brief van het revalidatie centrum erachter waarin ze melden dat ik de hoop op zelfstandig fietsen moet laten varen. Ik zie de bon van haar nieuwe fiets die ik er als stille daad van verzet aan vast niette, nadat ik haar dan maar zelf (succesvol!) leerde fietsen.
Maar ik kom ook de bladen tegen met extra schrijfoefeningen die ik zelf uitvergroot uitprintte voor haar. De leesbladen. De eindeloze reeksen van tafelsommen. De rapporten van school. De brief met de verwijzing naar speciaal onderwijs. De toelichting van de ouderraad.
Ik zie in de artsenmap de foto’s van haar die ik er zelf demonstratief in deed omdat ik vond dat deze ‘patiënt’ een gezicht moest hebben. Dat de arts die het las, moest weten wie ze was.
Na wat bladeren besluit ik te stoppen met lezen. De dingen die ik nodig heb voor de herindicatie haal ik eruit om te kopiëren. De rest zoek ik niet verder uit. Uitdunnen kan altijd nog wel. Ik sla de mappen weer dicht, zet ze terug op hun plank. En ik ga cake bakken, voor als ze straks uit school komt.
lees meer:
Wie hoort in dit rijtje niet thuis
‘Digitalisering betekent verrijking, maar zoek wel de balans’